Θύμα της τέχνης του: Ο σπουδαίος Έλληνας γλύπτης που σκοτώθηκε απ’ το ίδιο του το έργο

 

Νεκρός στα 40 του...

Προς τα μέσα και τα τέλη της δεκαετίας του 1960 ο Γεράσιμος Σκλάβος ήταν ήδη ένας διεθνώς αναγνωρισμένος καλλιτέχνης, με πολλές διακρίσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Παρά το γεγονός ότι δεν είχε κλείσει καν ακόμη τα 40 χρόνια του, ο γεννημένος στην Κεφαλλονιά γλύπτης, είχε απασχολήσει έντονα κοινό και κριτικούς με το έργο του και όλα προϊδέαζαν ότι μπαίνοντας σε μια πιο μεστή φάση της καριέρας του θα έκανε ακόμη πιο σημαντικά πράγματα, καθώς παρέμενε γεμάτος με όρεξη και ιδέες, αλλά και διατεθειμένος να πειραματιστεί –όπως έκανε πάντα- με νέες τεχνικές.

Ο Σκλάβος είχε διανύσει ήδη πολύ δρόμο μέχρι την διεθνή καταξίωση, ξεκινώντας από το χωριό Ντομάτα του νησιού του Ιονίου, παρά τα όνειρα του πατέρα του να τον δει ναυτικό αλλά και τα δικά του που έφταναν μέχρι τον… ουρανό. Από μικρός ήθελε να γίνει αεροπόρος και η αλήθεια είναι ότι το προσπάθησε, όμως ένα οφθαλμολογικό πρόβλημα στάθηκε τροχοπέδη στα σχέδιά του.

Τότε ήταν που ουσιαστικά επέστρεψε στην παιδική και εφηβική ηλικία του. Στην εποχή δηλαδή που ως νέος σχημάτιζε τα δικά του ιδιόμορφα γλυπτά δίπλα στην θάλασσα, φτιαγμένα από άμμο ή και αργότερα όταν υπηρετούσε την στρατιωτική θητεία του και έκανε κάτι αντίστοιχο, χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη το χιόνι.

Η αγάπη του για αυτό που έκανε τον γέμιζε και του δημιουργούσε μια εσωτερική πληρότητα που όμοιά της δεν είχε ξανανιώσει. Έπρεπε όμως τα έργα του να σταματήσουν να είναι εφήμερα, όσο «ζει» η άμμος και το χιόνι… Και τότε πήρε την μεγάλη απόφαση να λάβει πραγματικά μαθήματα, θητεύοντας στο πλευρό του Μιχάλη Τόμπρου το 1950, σε ηλικία μόλις 23 ετών. Μετά από 6 χρόνια, ο νεαρός Γεράσιμος εξασφάλιζε κρατική υποτροφία και μετακόμιζε στο Παρίσι από το 1956 μέχρι το 1960. Εκεί, πλέον, θα άρχιζε να εκτοξεύεται καλλιτεχνικά, έχοντας πάντα ένα κομμάτι της καρδιάς του στενά συνδεδεμένο με τον τόπο του. «Είμαι Έλληνας και αισθάνομαι δεμένος με την πατρίδα μου. Εδώ συνειδητοποίησα για πρώτη φορά την επιτακτική ανάγκη να γίνω γλύπτης, χωρίς να ξέρω τότε ακόμη, τι θα πει τέχνη» είχε εκμυστηρευθεί κάποτε σε ένα σημείωμά του από την Γαλλία.

Στο εξωτερικό συνδέθηκε με τον Ελληνογάλλο κριτικό τέχνης και συλλέκτη Κριστιάν Ζερβός και τη συλλέκτρια Αλί ντε Ροτσίλντ, οι οποίοι αναγνώρισαν το ταλέντο του, με την δεύτερη μάλιστα να του παραχωρεί ένα οίκημά της για ατελιέ στο προάστιο Λεβαλουά – Περέ.

Εκεί ο Σκλάβος δοκίμασε διάφορες τεχνικές και στυλ, περνώντας σταδιακά από την παραστατική απεικόνιση, στη διάρκεια της οποίας ενδιαφέρθηκε για την ψυχογραφική και συγχρόνως αφαιρετική απόδοση της ανθρώπινης μορφής, στην αφαίρεση. Τότε ήταν που άρχισε να χρησιμοποιεί σκληρά υλικά, όπως ο γρανίτης, ο χαλαζίτης, το μάρμαρο, ο πορφυρίτης, αλλά και όχι και τόσο συχνά, σίδηρο ή ξύλο. Το έργο του πλέον κινούνταν σε άλλους χώρους, στο πλαίσιο κυρίως της γεωμετρικής και σε ορισμένες περιπτώσεις της οργανικής αφαίρεσης, ενώ παράλληλα τα γλυπτά του γίνονταν μεγαλύτερα σε όγκο.

Για να καταφέρει να δουλέψει πάνω σε αυτά τα δύσκολα υλικά, εφηύρε στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ένα μηχάνημα που εκτινάσσει οξυγόνο και ακετυλένιο κι έτσι μπορούσε να χαράζει εξαιρετικά σκληρές πέτρες, όπως ο πορφυρίτης λίθος της Αιγύπτου και οι γρανίτες της Βρετάνης, ονομάζοντας την τεχνική του τηλεγλυπτική. Ένα χρόνο αργότερα είχε και την πρώτη σημαντική διάκρισή του κερδίζοντας το πρώτο βραβείο στην Μπιενάλε νέων καλλιτεχνών στο Παρίσι, ενώ την ίδια χρονιά, μέσω του Κριστιάν Ζερβού, οργάνωσε την πρώτη του έκθεση στην γκαλερί Cahiers d’ Art στην πρωτεύουσα της Γαλλίας!

Πλέον, έχοντας την διεθνή αναγνώριση, ο Σκλάβος περνά σε μια ιδιαίτερα δραστήρια και δημιουργική φάση, ακόμη και μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα. Τη διετία 1965-1966 δημιουργεί το περίφημο γλυπτό από πεντελικό μάρμαρο «Δελφικό Φως», το οποίο κοσμεί τον κήπο του ξενοδοχείου «Αμαλία» στους Δελφούς, ενώ την ίδια περίοδο παρουσιάζει μια σειρά από έργα του στην Αθήνα και την επόμενη χρονιά διοργανώνει νέα ατομική έκθεση. Όπως θα αποδειχθεί, αυτή θα ήταν η τελευταία της ζωής του.

Ο Σκλάβος δούλευε πυρετωδώς πάνω στο έργο , «Η φίλη που δεν έμενε», ένα γλυπτό μεγάλων διαστάσεων από γκρίζο γρανίτη, για το οποίο συχνά ξενυχτούσε στο διαμέρισμα το οποίο χρησιμοποιούσε και ως ατελιέ του. Δυστυχώς για εκείνον, αλλά και την Τέχνη, το συγκεκριμένο έργο ήταν μοιραίο.  Τη νύχτα της 28^ης Ιανουαρίου 1967 ο σπουδαίος καλλιτέχνης διαπίστωσε ότι στο σπίτι δεν υπήρχε ρεύμα λόγω μιας καμένης ασφάλειας. Στην προσπάθειά του να περπατήσει μέσα στο διαμέρισμα, σκόνταψε πάνω στο ίδιο το δημιούργημά του, με αποτέλεσμα αυτό να μετακινηθεί και να τον πλακώσει. Όταν τον βρήκαν πεσμένο στο πάτωμα, διαπιστώθηκε ότι είχε χτυπήματα στον θώρακα και στον αυχένα. Μοιάζει απίστευτο, αλλά ο Γεράσιμος Σκλάβος είχε φύγει από την ζωή σε ηλικία μόλις 40 ετών, πέφτοντας θύμα της Τέχνης του…

https://menshouse.gr/istories/134076/o-ellinas-kallitechnis-poy-skotothike-apo-to-idio-toy-to-ergo