Επέστρεψε στο Γυμνάσιο μετά από 66 χρόνια εν μέσω πανδημίας και ήδη βάζει πλώρη για τις Πανελλήνιες.
Ζωντανό παράδειγμα της ρήσης «ποτέ μην λες ποτέ» αλλά και του «ποτέ δεν είναι αργά» αποτελεί ένας ηλικιωμένος «έφηβος» στην Αγία Παρασκευή Αττικής, ο οποίος στα 80 του χρόνια, σε πείσμα των εμποδίων που έχει φέρει η πανδημία, τόλμησε αυτό που στα μάτια των περισσοτέρων φάνταζε αδιανόητο αλλά για την δική του ψυχή ήταν επιβεβλημένο: ξαναγύρισε στο μέρος που τόσο πολύ
αγάπησε αλλά η ίδια η ζωή του στέρησε, το σχολείο.Ο κ. Δημήτρης Παππάς είναι συνταξιούχος εργολάβος αλλά και αριστούχος μαθητής της Α’ Γυμνασίου στο Εσπερινό Λύκειο Παλλήνης.
Κάθε πρωί πηγαίνει στο κτήμα του στο Κορωπί και φροντίζει τα ζώα του: τις κοτούλες που έχει, μια γάτα και τον αγαπημένο σκύλο του, τον Κανέλο. Το μεσημέρι, όμως, τα ξεχνάει όλα και αφοσιώνεται στις σπουδές του. Επιστρέφει στο σπίτι, ανοίγει το tablet και συνδέεται στο μάθημα, που τους τελευταίους μήνες γίνεται αναγκαστικά μέσω διαδικτύου ελέω κορονοϊού. Οταν ολοκληρώνεται το μάθημα, «στρώνεται» στη μελέτη για την επόμενη ημέρα.
«Εχω κάνει τα πάντα στη ζωή μου, δεν έχω αφήσει τίποτα που να μην το έχω κάνει. Το σχολείο ήταν το μοναδικό πράγμα που δεν είχα καταφέρει να φέρω εις πέρας. Ηθελα να μάθω την γραμματική, τα μαθηματικά, την ιστορία του τόπου μας» εξηγεί ο ίδιος στην HuffPost.
Το σχολείο τον έχει αναζωογονήσει. Νιώθει ξανά παιδί και, όπως λέει χαριτολογώντας, έχει ξεχάσει τους σωματικούς πόνους της ηλικίας του. «Εγινα άλλος άνθρωπος. Νιώθω πιο νέος, πετάω. Δεν βλέπω την ώρα κάθε φορά να ξεκινήσει το μάθημα. Σε ανθρώπους γύρω από τη δική μου ηλικία συστήνω ανεπιφύλακτα, εφόσον έχουν τη δυνατότητα, να κάνουν το ίδιο» τονίζει.
Ενα απωθημένο που δεν έφυγε ποτέ
Ο κ. Δημήτρης γεννήθηκε το 1941 σε ένα πολύ φτωχό χωριό των Ιωαννίνων, τη Λάλιζα. Γράφτηκε στο Δημοτικό με καθυστέρηση ενός έτους, λόγω του εμφυλίου πολέμου, το οποίο έβγαλε με άριστα. Στο μεταξύ, ο πατέρας του έπεσε θύμα του εθνικού αλληλοσπαραγμού, όταν ο ίδιος ήταν μόλις 4 ετών, ενώ η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε, εγκαταλείποντας τα τρία τους παιδιά.
Παρά τις δυσκολίες και τις αναποδιές ο μικρός τότε Δημήτρης έγινε δεκτός από την περίφημη Σχολή Αναβρύτων. Ωστόσο, ο μεγαλύτερος αδερφός, που είχε αναλάβει τον ρόλο του κηδεμόνα, είχε άλλα σχέδια για εκείνον. Τον προόριζε για βοσκό στα πρόβατα της οικογένειας και έτσι δεν τον άφησε να εγγραφεί στο εκπαιδευτήριο της Αθήνας.
Στα 14 του χρόνια παράτησε το χωριό και κατηφόρισε στην πρωτεύουσα. Αρχικά, έπιασε δουλειά σε ένα μπακάλικο στην πλατεία Βάθη. Συνέχισε κάνοντας ό,τι εργασία του προέκυπτε (σερβιτόρος, λαντζέρης, οικοδόμος κ.ά). ενώ σε νεαρή ηλικία έκανε οικογένεια.
Με το πέρασμα του χρόνου και μέσα από την σκληρή δουλειά κατάφερε να ορθοποδήσει, αναλαμβάνοντας πλέον την εργολαβία οικοδομικών εργασιών, κατεδαφίσεων κ.λπ. Εξασφάλισε μια αξιοπρεπή διαβίωση, είδε τα παιδιά του να μεγαλώνουν και να κάνουν την δική τους οικογένεια, απέκτησε εγγόνια.
Ομως, το σχολείο - το μεγάλο του απωθημένο - δεν είχε φύγει ποτέ από το μυαλό του. Κάπως έτσι, 66 χρόνια αργότερα πήρε τη μεγάλη απόφαση να επιστρέψει στα θρανία.
Στις 15 Σεπτεμβρίου του 2020, με τη βοήθεια του γαμπρού του, βρήκε το πιο κοντινό Εσπερινό Γυμνάσιο και αμέσως πήρε τηλέφωνο. Την επόμενη ημέρα κιόλας κάθισε στα σχολικά έδρανα και ξεκίνησε να παρακολουθεί τα μαθήματα.
Η είδηση ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία για την υπόλοιπη οικογένεια. Η κόρη του, Μαρίνα, περιγράφει: «Πάθαμε σοκ γιατί δεν ήταν κάτι που περιμέναμε. Ενα απόγευμα χτύπησε το τηλέφωνο - ο πατέρας μου δεν τηλεφωνεί σχεδόν ποτέ αυτές τις ώρες - και ακουγόταν φασαρία. Οταν τον ρώτησα που είναι μου απάντησε “στο σχολείο”. Στην αρχή δεν το πίστευα, αλλά όταν κατάλαβα ότι σοβαρολογούσε έμεινα έκπληκτη. Ενιωσα ενθουσιασμό, ξάφνιασμα και χαρά ταυτόχρονα».
Ασβεστη δίψα για μάθηση, παρά τις δυσκολίες
Αρχικά, η παρακολούθηση των μαθημάτων γινόταν δια ζώσης. Αργότερα, όμως, στο πλαίσιο των lockdown τα σχολεία έκλεισαν και ξεκίνησε η τηλεκπαίδευση. Αυτή ήταν μια μεγάλη δοκιμασία για τον κ. Δημήτρη, που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε την παραμικρή εξοικείωση με την σύγχρονη τεχνολογία των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Αλλά δεν το έβαλε κάτω. Τον πρώτο καιρό πήγαινε στο σπίτι της κόρης του και μοιραζόταν το ίδιο tablet με την εγγονή του.
Η μικρή Ηλιάνα, μαθήτρια της Β’ Δημοτικού, έδειξε με υπομονή στον παππού της πώς να συνδέεται στο σύστημα Webex και ήταν πάντα δίπλα του, βοηθώντας τον με όποια δυσκολία αντιμετώπιζε.
«Μου φάνηκε λίγο περίεργο όταν άκουσα για πρώτη φορά ότι ο παππούς μου θα πήγαινε στο σχολείο, αλλά χάρηκα πολύ. Μια μέρα που ήρθαν οι φίλες μου στο σπίτι να παίξουμε τον είδαν να κάνει μάθημα και δεν το πίστευαν. Τώρα πια, όμως, το έχω συνηθίσει και τον βοηθάω να χειρίζεται το tablet» επισημαίνει η 8χρονη «συμμαθήτριά» του.
Πρόσφατα, ο κ. Δημήτρης απέκτησε το δικό του tablet, το οποίο μαθαίνει πλέον να χρησιμοποιεί χωρίς βοήθεια, αποδεικνύοντας ότι τίποτα δεν είναι αρκετό για να σβήσει την ακόρεστη δίψα του για μάθηση.
«Οταν γράφτηκα στο Γυμνάσιο νόμιζα ότι η πανδημία θα είχε τελειώσει. Αν γνώριζα τότε ότι στην πορεία θα προέκυπταν εμπόδια, όπως η εξ αποστάσεως εκπαίδευση μέσω tablet, ίσως να μην το αποφάσιζα. Τώρα έχω την ευκαιρία να μάθω και τη νέα τεχνολογία» αναφέρει ο 80χρονος.
Πρότυπο στην τάξη, παράδειγμα για όλους
Οι ηλικίες των συμμαθητών του κυμαίνονται από 16 έως 45 ετών. Απαντές τρέφουν απεριόριστο σεβασμό για εκείνον και στο πρόσωπο του έχουν βρει εκτός από πηγή έμπνευσης και έναν καλό φίλο. Η αγάπη τους για τον κ. Δημήτρη είναι τέτοια που τον αναζητούν εναγωνίως αν αργήσει να εμφανιστεί στο μάθημα.
«Οταν έκλεισαν τα σχολεία λόγω κορονοϊού, τους είπα ότι μάλλον δεν θα μπορέσω να συνεχίσω την παρακολούθηση και αναγκαστικά θα μείνω στην ίδια τάξη. Εκείνοι αποκρίθηκαν με κατηγορηματικό τρόπο ότι δεν μπορούν να πάνε στην Β’ Γυμνασίου χωρίς εμένα» αποκαλύπτει ο κ. Δημήτρης, που αποτελεί πιά την ψυχή της παρέας.
Είναι αυτός που τους δίνει πολύτιμες συμβουλές και παράλληλα τους διασκεδάζει με διάφορα αστεία και ανέκδοτα. Μα πάνω από όλα είναι το πρότυπό τους, ένας άνθρωπος που σε αυτή την προχωρημένη ηλικία γύρισε στο σχολείο με στόχο να γίνει ο πρώτος της τάξης.
«Μου αρέσει να είμαι πρώτος και το επιδιώκω» παραδέχεται, δείχνοντας καμαρωτός τους βαθμούς του πρώτου τετραμήνου, με μέσο όρο άνω του 18.
Του λόγου του το αληθές επιβεβαιώνει, άλλωστε, η καθηγήτριά του στα μαθηματικά και διευθύντρια του Εσπερινού Γυμνασίου Παλλήνης, Αλεξάνδρα Σκούφη. «Ο κ. Δημήτρης είναι από τους καλύτερους μαθητές μας. Ρωτάει διαρκώς, γιατί δεν θέλει να μένει τίποτα ασαφές στο μυαλό του. Και αυτό ανεβάζει το επίπεδο της τάξης, παρακινώντας και τους υπόλοιπους. Εχει έμφυτη την επιθυμία να μάθει και να μορφωθεί γενικότερα» υπογραμμίζει. Και προσθέτει: «Εχει δώσει το στίγμα του στην τάξη, μικροί και μεγάλοι τον παρακολουθούν άπαντες και το μάθημα έχει γίνει πιο ελκυστικό. Είναι αξιοθαύμαστο που ένας άνθρωπος σε αυτή την ηλικία έχει τόση διάθεση να μάθει. Οι πιο πολλοί μαθητές έρχονται στο εσπερινό σχολείο γιατί έχουν ανάγκη το απολυτήριο. Σπάνια συναντάς ανθρώπους, όπως ο κ.Δημήτρης, που έρχονται για το μεράκι τους. “Θέλω να τα μάθω όλα”, μας λέει. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο μαθητή. Για εμάς τους εκπαιδευτικούς, το σημαντικότερο είναι να υπάρχει διάθεση και θέληση από το ακροατήριο, κάτι που συμβαίνει σπάνια πλέον στις μικρότερες ηλικίες, λόγω της υπέρμετρης πληροφορίας που προσλαμβάνουν καθημερινά. Αυτή τη διάθεση βρήκα στον κ. Δημήτρη, για αυτό θα μπορούσα να του κάνω μάθημα 10 ώρες συνεχόμενες. Δίνει παράδειγμα ζωής σε όλους μας».
Η οικογένειά του, βλέποντας τα κατορθώματά του, φουσκώνει από υπερηφάνεια και όχι άδικα. «Η προσήλωσή του είναι απίστευτη. Δεν κουνάει ούτε βλέφαρο όταν βρίσκεται μπροστά στην οθόνη, την ώρα του μαθήματος. Πέρα από υπερηφάνεια, δεν μπορείς να νιώσεις κάτι άλλο. Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα ένας δικός σου άνθρωπος να αποτελεί πρότυπο και παράδειγμα για τους άλλους» επισημαίνει η κ. Μαρίνα Παππά.
Στο ίδιο μήκος κύματος, η εγγονή του Ηλιάνα συμπληρώνει: «Ο παππούς μου είναι πολύ καλός μαθητής και είμαι πολύ περήφανη για αυτόν. Μακάρι να συνεχίσει τις σπουδές του και να φτάσει μέχρι το Λύκειο. Τον αγαπώ πολύ!»
Οσο για τον ίδιο, οι φιλοδοξίες του δεν σταματούν εδώ και ο νους του ταξιδεύει ήδη στην επόμενη ημέρα. Θεού θέλοντος, θα συνεχίσει τις σπουδές του μέχρι να εκπληρώσει το μεγάλο του όνειρο: την εισαγωγή του στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, σε όποια ηλικία και αν βρίσκεται.
«Πρώτος στόχος είναι να τελειώσω το Γυμνάσιο και αν με βοηθήσει η φύση θέλω να συνεχίσω και στο Λύκειο. Γιατί να το αφήσω; Αν μπορώ θα δώσω και Πανελλήνιες» μας εκμυστηρεύεται.
Ο κ. Δημήτρης Παππάς έχει αποδείξει στον εαυτό του και σε όλους εμάς πως όταν έχεις θέληση, κανένα όνειρο δεν είναι ανέφικτο. Γιατί όχι και στο Πανεπιστήμιο, λοιπόν; Ηδη, έχει βγάλει με άριστα το «Πανεπιστήμιο» της ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου