Η Πηνελόπη Δέλτα γεννήθηκε στις 24 Απριλίου 1874. Η Ελληνίδα συγγραφέας με καταγωγή από την Αλεξάνδρεια ήταν κυρίως γνωστή για τα ιστορικά μυθιστορήματα της για παιδιά. Απόγονος δύο ισχυρών οικογενειών, αφού ο πατέρας της ήταν ο Εμμανουήλ
Μπενάκης και η μητέρα της η Βιργινία Χωρέμη, έλαβε κάθε δυνατή μόρφωση, μιλούσε ξένες γλώσσες, έμαθε ζωγραφική και ανάγνωση.
Στα 21 της χρόνια μετακόμισε με την οικογένεια της από την Αίγυπτο στην Αθήνα, όπου μετά από προτροπή των δικών της και μία απόπειρα αυτοκτονίας από μέρους της, παντρεύεται τον Στέφανο Δέλτα έναν πλούσιο Φαναριώτη βαμβακέμπορο. Μαζί απέκτησαν τρεις κόρες, τη Σοφία, τη Βιργινία και την Αλεξάνδρα.
Το 1905 επέστρεψαν μαζί στην Αλεξάνδρεια, όπου σε κάποια κοσμική εκδήλωση όπου συνόδευε τον σύζυγο της γνωρίζει τον Ίωνα Δραγούμη, υποπρόξενο της Ελλάδας στην Αλεξάνδρεια. Ερωτεύτηκαν κεραυνοβόλα και η φύση του ειδυλλίου τροφοδότησε ένα έντονο πάθος και μια πλατωνική αγάπη.
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας τους θα κρατούσε για αρκετά χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων η Δέλτα έκανε δύο ακόμα απόπειρες αυτοκτονίας. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να ομολογήσει τα πάντα στον σύζυγο της, αλλά δεν τον εγκατέλειψε ποτέ καθώς δεν το επέτρεπαν οι κοινωνικές επιταγές της εποχής.
Όταν το 1912 η γνωριμία του Ίωνα Δραγούμη με τη Μαρίκα Κοτοπούλη εξελίχθηκε σε έρωτα, εκείνη δεν το άντεξε και ντύθηκε στα μαύρα μέχρι το τέλος της ζωής της. Σε επιστολή που του έστειλε η Δέλτα με ημερομηνία 27/7/1906, έγραφε:
«Μένω ακόμη ένα χρόνο, σου το έγραψα· αν με θέλεις ύστερα, αν δεν αλλάξεις, Ίων μου, αν θέλεις τότε, πάρε με… Και τώρα όμως αν με ήθελες δεν θα μπορούσα να σου πω πια όχι· τώρα δεν ξέρω πια τι θα πει τιμή και λόγος και όρκος·
Ξέρω πως στον κόσμο κάπου ζεις εσύ, πως μ’ αγαπάς ακόμη, πως εσύ μπορείς να γίνεις δικός μου όποταν σε φωνάξω. Ίων μου, δεν σε φωνάζω· μα αν με θελήσεις ποτέ, ξέρεις πού είμαι· σε περιμένω πάντα και σ’ αγαπώ σαν Μήδεια, είσαι το μόνο δίλημμα που ζει μέσα μου με φρικτή ένταση· τ’ άλλα όλα πέθαναν, η αγάπη σου τα σκότωσε!
Μη με φοβηθείς· αγαπώ άγρια, μα αγαπώ με φοβερή tendresse το χλωμό παιδί που με φίλησε στο στόμα εκεί στα πεύκα. Ίων μου, θα πεις πως είμαι τρελή, και το ξέρω, μα όπως εκείνο το βράδυ, που πρώτη φορά με ξανάβλεπες, ύστερα από την πρώτη απόπειρα, ήσουν “τρελός για μένα”, έτσι κι εγώ είμαι τρελή για σένα…
Και μεθώ και δεν ξέρω πια να λογαριάσω τι θα πει “τιμή” και “λόγος”. Ξέρω μόνο πως σ’ αγαπώ, τ’ ακούς, Ίων; σ’ αγαπώ άγρια και θέλω την αγκαλιά σου και το στόμα σου που φιλεί φρικτά, σε θέλω όλον, όλον, δικό μου για πάντα, και πονώ αλύπητα και ανυπόφορα.
Και μ’ έρχεται να φύγω απόψε, πριν από το γράμμα μου, να μη σου μιλήσω πια, να μη σου γράψω “σ’ αγαπώ”, μόνο να έλθω εκεί, να ορμήσω στο σπίτι σου, να χυθώ στο λαιμό σου, και χωρίς λέξη, να πνίξω την αναπνοή σου, φιλώντας σε στο στόμα, ως που να κλείσεις τα μάτια σου και να πέσει το κεφάλι σου στον ώμο μου, χλωμό και αποκαμωμένο, μισοπεθαμένο από συγκίνηση και πόνο και χαρά που σκοτώνει.
Το ξέρω πως είμαι τρελή· μα η αγάπη κάποιον τρελαίνει…».
Η δολοφονία του Ίωνα Δραγούμη, το 1920, από ένα εκτελεστικό απόσπασμα φανατικών βενιζελικών υπό τις διαταγές του ίδιου του πατέρα της, θα την αφήσει ένα ψυχολογικό ράκος. Πέντε χρόνια αργότερα διαγιγνώσκετε με πολυομυελίτιδα, που την καθηλώνει σε αναπηρικό αμαξίδιο. Μετά από 16 χρόνια, στις 27 Απριλίου του 1941, την ημέρα που τα γερμανικά στρατεύματα μπήκαν στην Αθήνα, η Πηνελόπη Δέλτα καταπονημένη από την ασθένεια και από έναν μεγάλο ανεκπλήρωτο έρωτα, πίνει δηλητήριο. Βασανίζεται για πέντε ημέρες και αφήνει την τελευταία της πνοή σαν σήμερα, στις 2 Μαΐου 1941, στο σπίτι της στην Αθήνα.
Δείτε ακόμη:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου