Ακούς τ' αηδόνι...

 

Για τον Νίκο Γκιουλέκα, τον "Σιούλη" (παρατσούκλι που... κληρονόμησε απ' τον πατέρα του) μπορεί κάποιος να γράφει ώρες, μέρες. Λέγεται, συχνά, πως είναι "ο τελευταίος των μεγάλων" (Βαγγελάκος, Αδάμος "απ' τς Γκριντάδες κάποιοι άλλοι κλπ κλπ) και πιθανώς να είναι έτσι, αν και η μουσική πάντα διατηρείται, βελτιώνεται, εξελίσσεται, ομορφαίνει από "επόμενους". Για

παράδειγμα, ο Σάκης ο Φασούλας ή "Σάκιας" παίζει  έχοντας ξεπεράσει πολλούς δασκάλους του. Άλλος ένας μεγάλος. Εν ζωή. Συνεχιστής...

Αν δεν μεσολαβούσαν χρόνια χωρίς πανηγύρι στο χωριό, στο Πανόραμα, μέχρι να επανιδρυθεί ο Σύλλογος και να καθιερωθεί το Αντάμωμα παραμονή της Παναγίας στις 14 Αυγούστου, πιθανόν να μην γνωρίζαμε τον μπαρμπα-Νίκο, καθώς η έλλειψη, η στέρηση μας οδηγούσε σχεδόν κάθε χρόνο στην Σμίξη. Μπορεί να ήταν για μας ένας μύθος, που θα μαθαίναμε μόνο από διηγήσεις των παλιότερων.

Μυηθήκαμε στους ήχους του, στο μοναδικό παίξιμο που καθιέρωσε με το βιολί και τους ήχους που έβγαζε. Αν κάποιος οργανοπαίχτης των Γρεβενών θύμιζε πουλί που κελαηδάει, αυτός ήταν ο Σιούλης για εμένα. "Άιντε, ακούς τ' αηδόνι πως λαλεί..."!

Πλέον, με το ίντερνετ, μπορείς να διαβάσεις και να ακούσεις πολλά για τον Γκιουλέκα τον Σιούλη. Κάποιες διηγήσεις αγγίζουν τα όρια του μύθου, της υπερβολής, όπως γίνεται συχνά όταν κάποιος σπουδαίος "φεύγει". Πολλές από αυτές τις ιστορίες θα τις διηγούμαστε εμείς, που είχαμε την ιστορική ευκαιρία να "ευλογηθούμε" απ' το δοξάρι του, χαρακτηριστική του κίνηση όταν στο μεράκι σου τον πλησίαζες.

Μια μέρα σαν σήμερα, πριν από 11 χρόνια, σε ηλικία 84ων ετών, ο Νίκος Γκιουλέκας ή Σιούλης (λένε πως) πέθανε. Κάποιοι, λένε ακόμα πως... όχι!!

ΥΓ "Παίξε, βρε Σιούλη μ', παίξε, για παίξε το βιολί. Για να χο(υ)ρεύ' ο(υ) κόσμος, να μην σ' αλησμονεί"!

 

Πανοραμίξ...