Ελένη Πόλακ, η λύτρωση

 

Συνέντευξη στη Μαρία Καούκη

Παιδικά χρόνια με βαθιές ρωγμές από τα ξυράφια του σχολικού bullying, της βίας, του ρατσισμού, του αλκοολισμού. Τραχιά, αδυσώπητη καθημερινότητα για ένα κοριτσάκι που ήθελε ό,τι και τα

άλλα.

Ήθελε φίλες και φίλους. Να μοιραστεί μαζί τους το παιχνίδι και το χαμόγελο. Της άνοιξαν το κεφάλι. Τη χλεύασαν. Της μίλησαν άσχημα. Την απομόνωσαν. Δεν τους άρεσε που είχε πατέρα Πολωνό και η μητέρα της είναι από τη Σρι Λάνκα.

Η καρδιά της πρωταθλήτριας του επί κοντώ, Ελένης Κλαούντια Πόλακ δεν ερήμωσε από τα ψυχικά τραύματα. Πάνω στις χαραγματιές της ανθίζουν πύρινα φωτεινά λουλούδια.

Θα σε υπερασπιστεί όταν σε αδικήσουν. Θα φωνάξει για 'σένα. Θα σε καλύψει. Θα σου προσφέρει την ασπίδα που δεν σήκωσε για τον εαυτό της, όταν έπρεπε. Έτσι την υψώνει τώρα απέναντι στο "νόμο του ισχυρού" που δεν έχει πάψει να επικρατεί στα σχολεία και να βασανίζει παιδιά.

Χρησιμοποιεί τα δικά της βάναυσα, άγρια βιώματα ως παραδείγματα για να αφυπνίσει γονείς και δασκάλους για το σχολικό εκφοβισμό.

Στις νεανικές αγέλες που τρέφονται με τη βία δεν δρουν απαραίτητα παιδιά ρατσιστών και βίαιων γόνεων. Όμως, η σπορά της αγάπης και του σεβασμού προς τον συνάνθρωπο πρέπει να είναι καθημερινή εργασία της κηδεμονίας.

Ανήμερα της Διεθνούς Ημέρας Εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών, η 25χρονη Ελένη μίλησε για το οξυβελές αγκάθι του bullying, φανέρωσε στο SPORT 24 τις δικές της πληγές, ακόμη κι αυτές της ενδοοικογενειακής βίας. Αναφέρθηκε στη λύτρωση που βρήκε στον αθλητισμό, παραδέχθηκε τη σκληρότητα της ενόργανης γυμναστικής με την οποία ασχολήθηκε 10 χρόνια, βάζοντας κάποιους αστερίσκους.

Έχει ψηλά το κεφάλι για δύο λόγους: επειδή είναι αξιοπρεπής και για να βλέπει σταθερά το στόχο της. Το μεγάλο άλμα, το μετάλλιο που θέλει να κατακτήσει μέσα στο 2022.

"Το πρόγραμμά μου ήταν πολύ γεμάτο όταν ήμουν παιδί. Ειδικά στο Δημοτικό ήταν πάρα πολύ δύσκολα. Στις 6 το πρωί μάς ξύπναγε η μητέρα μου, για να είναι στην ώρα της στη δουλειά της. Δούλευε ως οικιακή βοηθός και εμείς πηγαίναμε στην πρωινή φύλαξη στο σχολείο. Μετά τη δεύτερη φύλαξη, είχα αγγλικά και έπειτα ενόργανη γυμναστική.

Γύριζα στις 9.00 το βράδυ στο σπίτι. Μέχρι να κάνω μπάνιο και να φάω πήγαινε αργά. Η μαμά προσπαθούσε να με διαβάσει, πήγαινε ακόμη πιο αργά. Κοιμόμουν κατά τις 12.30. Έπειτα από τέτοια εξάντληση και τόσο bullying στο σχολείο, πέφτεις κάτω λόγω της κούρασης. Σε κάποια μαθήματα με έπαιρνε ο ύπνος. Δεν προλάβαινα να κοιμηθώ όσες ώρες χρειαζόμουν.

Στην Α' δημοτικού και στη Β' ήταν οι χρονιές που έτυχε να κοιμηθώ τις πρώτες ώρες των μαθημάτων, επειδή δεν μου έφτανε ο ύπνος.

Το μεγαλύτερο bullying το δέχτηκα στην Γ' Δημοτικού, την Δ' και την Ε', πήγαινα με κλάματα στις δασκάλες.

Είχα πολύ μακριά μαλλιά και τα τραβούσαν. Τους έλεγα "μου τράβηξε τα μαλλιά ο τάδε" ή "με έφτυσε". Έστελναν τα παιδιά στο διευθυντή κι εκείνος τους έλεγε "μην το ξανακάνεις". Αυτό. Τελεία. Και ξανά από την αρχή στο επόμενο διάλειμμα.

Στο Λύκειο ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα, ενώ σε σχέση με τα χρόνια του Δημοτικού, αυτά του Γυμνασίου ήταν πιο εύκολα. Ήταν πολύ πιο μικρή η ενόχληση που είχα. Είναι λογικό, επειδή όσο πιο μικρά είναι τα παιδιά, τόσο περισσότερο μιλούν αφιλτράριστα.

Μπορεί να σχολιάσουν τη φυλή σου, τα μαλλιά σου. Τους ενοχλούσε που ο μπαμπάς μου ήταν Πολωνός και η μαμά μου από τη Σρι Λάνκα. Με έλεγαν μαύρη, έλεγαν ότι έχω ψείρες και κανένας δεν ήθελε να με κάνει παρέα.

Είχα μια φίλη. Βέβαια, όταν όλη η τάξη ήταν εναντίον μου εκείνη δεν με πλησίαζε πολύ, είναι λογικό. Μετά κάναμε παρέα μεταξύ μας.

Έκλαιγα, λογικό δεν είναι; Το πιο δύσκολο είναι όταν ένα παιδί -ειδικά σε μία τόσο μικρή ηλικία- νιώθει μόνο του και ότι όλοι το κατακρίνουν. Υπήρξαν κάποιες φορές που έπαιζα μαζί τους. Όταν παίζαμε κρυφτό ο ρόλος μου ήταν να "φυλάω", συνέχεια.

Όταν παίζαμε δεν μου έλεγαν κάτι. Τις φορές που τα άλλα παιδιά έπαιζαν βόλεϊ ή μπάσκετ κι εγώ δεν έπαιζα μαζί τους, πήγαινα να πιάσω την μπάλα όταν τους έφευγε, για να τους τη δώσω.

Έχει τύχει να με σπρώξουν και ν' ανοίξει το κεφάλι μου, επειδή δεν ήθελαν να ακουμπήσω την μπάλα τους. Ο αθλητισμός ήταν το φάρμακό μου για όλα αυτά, παρόλο, που η ενόργανη είναι σκληρό άθλημα.

"Αν στην ενόργανη δεν έκανες σωστά μία άσκηση, για παράδειγμα τις μύτες, έδιναν σφαλιάρες στις μύτες των ποδιών. Όταν σε χτυπήσουν πολλές φορές σ' εκείνο το σημείο, έπειτα λες “πρέπει πραγματικά να κρατήσω τα πόδια μου κλειστά” ή "πρέπει να κρατήσω μύτες" γιατί θα έρθει κι άλλη σφαλιάρα".

Ναι, μπορώ να εξηγήσω αυτήν την σκληρότητα κατά κάποιο τρόπο, υπό την έννοια ότι τα έκαναν όλα αυτά, για να καταλάβουμε τη σοβαρότητα της κατάστασης.

Η ενόργανη είναι ένα άθλημα που δεν έχει γυρισμό αν πέσεις. Μπορεί να μείνεις τετραπληγικός ή να πάθεις και κάτι χειρότερο.

Ο προπονητής έχει 10 παιδιά ταυτόχρονα. Όταν φωνάξεις σε ένα παιδί θα συγκεντρωθεί περισσότερο, ώστε να μην κάνει το ίδιο λάθος. Στηρίζεσαι στο φόβο του, προκειμένου να συγκεντρωθεί και να αποφύγει ένα σοβαρό τραυματισμό. Στην ενόργανη πάντα υπάρχει ένας προπονητής που σου εξηγεί γιατί είναι αυστηρός.

Τα πρώτα χρόνια δεν το καταλάβαινα. Είχαμε βέβαια και Ρώσους προπονητές και τότε έτρωγες ξύλο χωρίς να το περιμένεις. Ερχόταν το χέρι από πίσω. Πάντα κάνεις κάτι λάθος στην ενόργανη.

Είχα προπονήτρια που με τσίμπαγε. Έφευγα από την προπόνηση με μελανιές στα πόδια, χωρίς λόγο, απλά για να κάνω την άσκηση. Επειδή φοβόμουν να κάνω την άσκηση, με τσίμπαγε προκειμένου να κουνηθώ.

Είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου η ενόργανη. Έμαθα πειθαρχία. Έμαθα να μην "κλέβω", έμαθα να είμαι συγκεντρωμένη σε αυτό που κάνω. Έχω μάθει να έχω πολύ καλό έλεγχο του σώματός μου.

Τα πρώτα χρόνια, όταν είσαι τεσσάρων ετών και ξαφνικά μπαίνεις σε ένα πολύ αυστηρό πρόγραμμα διατροφής και ασκήσεων λες: "Ώπα, εδώ δεν με παίρνει".

Δεν είσαι όπως τα άλλα παιδιά που μπορεί να σπάσουν κάτι στο σπίτι τους και να πουν "έλα μωρέ, τι έγινε". Εκεί φοβάσαι να ακουμπήσεις και τη δοκό. Λες "κάτσε μην κάνω καμιά βλακεία". Δεν σου περνάει καν από το μυαλό να "κλέψεις", να κάνεις μια λιγότερη επανάληψη.

Κάποιοι προπονητές έβαζαν τιμωρία, δεν χτυπούσαν όπως άλλοι. Για παράδειγμα, αν έκανες κάποιο λάθος θα έλεγε "ανέβα το σχοινί δύο φορές χωρίς να πατήσεις κάτω, για τιμωρία". Αν έκανες και πάλι λάθος "ανέβα άλλες δυο φορές".

Στη γυμναστική ξέρεις ότι θα κουραστείς ή θα πονέσεις, αλλά κάπου θα βγει. Στο σχολείο πονούσα, υπέφερα και αυτό δεν είχε μέτρο.

Το bullying στο σχολείο μου άφησε τραύματα. Ας πούμε, για την περίπτωση που με έφτυναν στο πρόσωπο, ναι έχω τραύμα. Αν συνειδητοποιήσω ότι έχω σάλια πάνω μου, μπορεί να κάνω εμετό.

Είναι το χειρότερο που μπορούν να μου κάνουν. Μου έριχναν χλέπες στο πρόσωπο. Δεν ξέρω τι γίνεται σήμερα στα σχολεία.

Ελπίζω να μην το έχει ζήσει αυτό κανένα παιδί, είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί.

Κάτι ακόμα που μου 'χει μείνει από την παιδική μου ηλικία είναι ότι μόλις μου φωνάξουν, θα κλάψω. Μόλις ανεβάσουν την ένταση της φωνής τους. Δεν θα κλάψω απαραίτητα από στενοχώρια. Απλά θα φύγουν τα δάκρυα, χωρίς να το ελέγξω.

Επίσης, δεν είμαι κοινωνική. Δεν θα μπω στη διαδικασία να μιλήσω σε κάποιον που δεν ξέρω. Πρέπει να κάνει ο άλλος το πρώτο βήμα, για να ανοιχτώ.

Καλώς ή κακώς, με όσα έζησα στο σχολείο μπορώ να καταλάβω πότε κάποιος με πλησιάζει για δικό του συμφέρον και ποτέ απλά με πλησιάζει για να με γνωρίσει. Αν δω ότι κάτι δεν μου κολλάει, επειδή έχω τις ανασφάλειές μου, κρατάω αποστάσεις.

Δεν στεναχωριέμαι πια. Πλέον, είμαι πολύ συνειδητοποιημένη για τη ζωή μου. Θεωρώ ότι τα παιδιά που έχουν περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια, προχωράνε στο στίβο -γενικά στον αθλητισμό-, σε σχέση με κάποια από τα παιδιά που τους έχει έρθει λίγο πιο εύκολη ζωή.

Εγώ συνειδητοποίησα ότι ήμουν πολύ focus στην ενόργανη αφότου πέθανε ο μπαμπάς μου. Ήμουν οκτώ ετών. Δεν ζούσε μαζί μας, επειδή ήταν αλκοολικός και χτυπούσε τη μαμά. Τα έχω περάσει.

Τα έχω δει, τα έχω νιώσει έτσι... πολύ ωραία στο πετσί μου. Δεν θυμάμαι ποτέ μαζί τους γονείς μου. Υπήρξαν στιγμές που ερχόταν ο μπαμπάς στο σπίτι μας, επειδή είχε πιει. Η μαμά του άνοιγε, αλλά φρόντιζε να μας έχει έξω από αυτό. Δηλαδή, μπορεί να μας κλείδωνε στο δωμάτιο. Να μην έρθουμε σε επαφή.

Είχε τύχει να δω κάτι, ναι. Επειδή φοβόμουν να κοιμηθώ μόνη μου, ξυπνούσα στις 2.00 το βράδυ ή και στις 3.00 και πήγαινα στο δωμάτιο της μαμάς -στο κρεβάτι-, μαζί της. Πρέπει να ήμουν πολύ μικρή, αλλά ήταν τόσο έντονη η στιγμή, που έχει μείνει στο μυαλό μου. Θυμάμαι ότι δεν μπορούσα να ανοίξω για κανέναν λόγο την πόρτα, επειδή είχε σφηνώσει. Όταν την άνοιξα, πήγα στην κουζίνα. Αντίκρισα μια πολύ σκληρή και βίαιη σκηνή. Με έπιασαν τα κλάματα και φώναζα και ο πατέρας μου έφυγε.

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλές στιγμές που έχω κλάψει για τον μπαμπά μου. Πιστεύω ότι η ζωή μου θα ήταν λίγο πιο εύκολη αν δεν υπήρχε και το δεύτερο μέλος της οικογένειας. Όλοι οι γονείς κάνουν διακρίσεις ανάμεσα στα παιδιά τους. Όχι ακριβώς διακρίσεις. Δεν το λέω για κακό και ούτε είναι κακό. Ίσως να θεωρούν ότι κάποιο από τα παιδιά τους είναι πιο αδύναμο. Ένα από τα παιδιά μπορεί να ζητάει μεγαλύτερη προσοχή.

Η κουλτούρα της μητέρας μου είναι επηρεασμένη από τη Σρι Λάνκα, την πατρίδα της. Η μαμά έμαθε ότι οι γυναίκες πρέπει να είναι σπίτι και να κάνουν δουλειές, να μη βγαίνουν έξω. Κι εγώ σαν παιδί δεν κοιμήθηκα ποτέ σε μια φίλη μου, όπως έκαναν τα άλλα παιδιά. Δεν έχω βγει έξω αργά με φίλες μου.

Και να με άφηνε η μαμά δεν θα πήγαινα, δεν με συμπαθούσαν και πολύ στο σχολείο. Αν με καλούσαν δεν θα το επέτρεπε η μαμά, ειδικά αν ήταν αγόρι αυτός που διοργάνωνε το πάρτι. Αυτό ισχύει ακόμη στη Σρι Λάνκα. Αν θες να βγεις έξω, βγαίνεις με τον άντρα σου ή με τον αδερφό σου ή με τη μαμά σου.

Πιστεύω ότι υπάρχουν πράγματα από τα οποία μία γυναίκα δεν μπορεί να ξεφύγει. Θέλω να πω ότι ένα παιδί, το οποίο έχει ζήσει καταστάσεις, κινδυνεύει να πάθει τα ίδια πράγματα. Δεν μπορώ ακριβώς να σας το εξηγήσω.

Το έχω δει πολλές φορές στη ζωή μου. Για παράδειγμα, έχω δει πολλές φορές να υποβιβάζουν τη μαμά μου ή να την "πατάνε", να δέχεται πράγματα. Θεωρώ ότι το έκαναν επειδή είναι γυναίκα και όχι επειδή είναι άλλης εθνικότητας. Υπάρχουν γυναίκες οι οποίες είναι πολύ δυναμικές και δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους και γυναίκες που απλά το δέχονται. Δεν θα μιλήσουν, μέχρι που θα συμβεί κάτι πολύ σοβαρό. Δεν θα συνειδητοποιήσουν εύκολα τι γίνεται.

Για παράδειγμα, η μητέρα μου όταν αγαπάει κάποιον άνθρωπο πολύ, θα δεχτεί πράγματα, συγχωρεί. Το έχω κι εγώ αυτό. Πράγματα που δεν μου άρεσαν όταν ήμουν μικρή, βλέπω ότι τελικά τα έχω και εγώ. Καταστάσεις που έχω περάσει εγώ, δεν δέχομαι να τις περάσει άλλη κοπέλα.

Συνειδητοποίησα κάποια πράγματα για τη ζωή μου, αργότερα. Όταν τελείωσα το Γυμνάσιο και το Λύκειο και σκεφτόμουν για τα παιδικά χρόνια μου. Γενικά δεν μιλούσα γι' αυτά που συνέβησαν επειδή ένιωθα ότι ήταν ντροπή.

Σκεφτόμουν: "εγώ έκατσα και τα δέχτηκα. Δεν μίλησα ποτέ. Δεν έκανα ποτέ κάτι, για να βλάψω κάποιο παιδί". Όμως, έχουν υπάρξει φορές που θα πείραζαν κάποιο άλλο παιδί και θα έμπαινα μπροστά να το βοηθήσω. Δεν μου άρεσε αυτό που έβλεπα.

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν μου άρεσε και δεν μου αρέσει να με βοηθούν ούτε να με βλέπουν με λύπηση.

Ήταν πολύ συνειδητή απόφαση μου να μην αντιδράσω και δεν μου άρεσε να μπαίνουν άλλοι στα δικά μου τα προβλήματα. Ακόμα το έχω αυτό στη ζωή μου.

Δεν μου αρέσει να μπλέκονται στα δικά μου τα προβλήματα. Δεν θεωρώ ότι είμαι δυνατή. Τα προβλήματα του καθενός είναι προβλήματά του και πρέπει να τα αντιμετωπίσει μόνος του για να γίνει δυνατός.

Αλλά θα μπω μπροστά για να υπερασπιστώ κάποιον αδύνατο. Έχω φάει πολύ ξύλο στη ζωή μου. Αν με δείρεις τώρα, θα χάσω τον έλεγχο. Δεν μπορώ να ελέγξω το θυμό μου, επειδή έχω περάσει όσα έχω περάσει, ως παιδί.

Τώρα, σε αυτή την ηλικία ευτυχώς δεν μου έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Όμως, έτυχε στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα του 2020 που μου έδωσαν τέταρτη προσπάθεια να με απειλήσουν. Μου έλεγαν “Θα πας στους Ολυμπιακούς Αγώνες και δεν θα κουνιέται κανείς για 'σένα;".

Και ένας άλλος είπε "θα σου σπάσουμε τα πόδια, να μην πας καθόλου στους Αγώνες".

Το έχω ακούσει και αυτό! Δεν μου το είπαν από κοντά, μου έστειλαν μήνυμα".

Στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα κλειστού στίβου του 2020 οι κριτές έδωσαν και τέταρτη προσπάθεια στην Ελένη Πόλακ. Ο προπονητής της, Μανώλης Καραγιάννης τόνισε ότι παρεμποδίστηκε η αθλήτριά του σε προσπάθειά της και ζήτησε να της δοθεί ένα επιπλέον άλμα. Η αθλήτρια συνέχισε ν' αγωνίζεται για να μην "κρυώσει" και παράλληλα περίμενε την απόφαση των κριτών.

"Κάποιοι διάβασαν δημοσιεύματα και είδαν βίντεο, τα οποία είχαν κοπεί και ραφτεί, ώστε να φαίνομαι ένοχη. Και προφανώς πίστεψαν εκείνους, αντί να πιστέψουν την ίδια την αθλήτρια. Μπήκαν στη διαδικασία να με κάνουν να νιώθω τύψεις; Δεν ξέρω τι ακριβώς είχαν στο μυαλό τους.

Γενικά, έχω σταματήσει να δίνω σημασία. Απλά μου φαίνεται παράλογο να ασχολείται κάποιος με ένα θέμα, όταν δεν ασχολείται καθόλου με το στίβο. Κάποιοι προπονητές είπαν ότι ήταν άδικο που μου έδωσαν τέταρτη προσπάθεια, ενώ αν αυτό είχε συμβεί στο δικό τους αθλητή, είμαι σίγουρη ότι θα ζητούσαν την τέταρτη προσπάθεια".

"Επειδή είμαι πολύ κλειστό παιδί, δεν καταλαβαίνει κάποιος αν έχω και πρόβλημα. Ο προπονητής μου, ο Μανώλης Καραγιάννης εννοείται το καταλαβαίνει. Μιλάμε για τα πάντα. Είναι ο άνθρωπος που θα μιλήσω.

Υπάρχουν στιγμές που πραγματικά νιώθω τον προπονητή μου σαν μπαμπά μου, με ξέρει, επειδή είμαστε σχεδόν 10 χρόνια μαζί.

Αν του πω: "Δεν μπορώ" θα μου απαντήσει "μην το κάνεις". Ξέρει ότι θα με πιάσει το πείσμα μου και θα πω "όχι" θα το κάνω". Ξέρει πώς να με χειριστεί και αυτό λίγο μου τη δίνει, επειδή καταλαβαίνω ότι το λέει επίτηδες.

Το λέει μόνο και μόνο για να κάνω την άσκηση. Σε αγώνες μπορεί να πει: "Δεν πειράζει. Άσε να πάρει άλλη το μετάλλιο". Μου ανάβουν τα λαμπάκια.

Τα τελευταία χρόνια τα ΜΜΕ στη Σρι Λάνκα έχουν ασχοληθεί πολύ μαζί μου, επειδή η μαμά μου είναι από εκεί. Χαίρομαι που γίνεται αυτό, δικαιώνει τον κόπο της μαμάς. Δούλευε σκληρά όταν ήμουν μικρή.

Έφευγε στις 6.00 το πρωί και μπορεί να ερχόταν στις 6.00 το απόγευμα. Ευτυχώς είχε κόσμο γύρω της που τη βοηθούσε μ' εμάς. Μετά, όταν μεγάλωσε ο αδερφός μου πήρε εκείνος τη θέση του μπαμπά. Έκανε και τις κοτσάνες του βέβαια.

Ερχόταν να με πάρει από το σχολείο. Μια φορά τον είχε πάρει ο ύπνος. Με ξέχασε και περίμενα μέσα στη βροχή, στην πόρτα. Αν πήγαινα να κάτσω αλλού, θα νόμιζε ότι έφυγα μόνη μου.

Στο νηπιαγωγείο είχε κάνει επίσης κοτσάνα, αλλά είχα νευριάσει με τη δασκάλα και όχι με τον αδερφό μου. Είχε δώσει η μαμά λεφτά στον αδερφό μου να μού πάρει μεσημεριανό από το κυλικείο του δημοτικού, επειδή εγώ δεν μπορούσα να πάω ως εκεί. Πήρε για τον εαυτό του και δεν με σκέφτηκε.

Η δασκάλα τον ρώτησε "πού είναι το φαγητό της αδερφή σου;" και είπε ότι ξέχασε να μού αγοράσει. Του ζήτησε να μού φέρει μεσημεριανό και απάντησε "δεν έχω άλλα χρήματα". Του πήρε το φαγητό μέσα από τα χέρια και θύμωσα τόσο πολύ που του πήρε το φαγητό. Της είπα "εγώ δεν πεινάω".

Φυσικά και πείναγα, αλλά το έκανα για να υπερασπιστώ τον αδερφό μου.

Αυτό το έχω γενικά. Όπως και αν κατηγορήσουν κάποιον χωρίς να είναι μπροστά στη συζήτηση, ώστε να μπορέσει να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Θα κάνω το συνήγορό του. Θα ψάξω να βρω το λόγο που μπορεί να φέρθηκε "κάπως". Έτσι λειτουργώ. Δεν μου αρέσει να κακολογούν κάποιον, χωρίς να είναι μπροστά.

Στο Γυμνάσιο άρχισα να δουλεύω σ' έναν παιδότοπο, παράλληλα με το σχολείο. Ενθουσιάστηκα τόσο πολύ με αυτή τη δουλειά που θα μπορούσα να την κάνω ακόμα. Πήγαινα με τόση χαρά κάθε Σαββατοκύριακο. Δούλευα πάρα πολλές ώρες, από τις 9.00 το πρωί μέχρι τη 1.00 το βράδυ.

Τη Δευτέρα που πήγαινα στο σχολείο δεν είχα φωνή, επειδή ήταν δυνατά η μουσική στον παιδότοπο και έπρεπε να φωνάξω για να με ακούσουν. Μετά, σταμάτησα το Λύκειο. Έμεινα στην ίδια τάξη, στην Α' Λυκείου.

Φύγαμε για διακοπές στη Σρι Λάνκα και δεν μπορούσα να γυρίσω, επειδή είχαμε μια υποχρέωση εκεί. Έτσι δεν κατάφερα να δώσω στις επαναληπτικές εξετάσεις. Έμεινα στην ίδια τάξη και αποφάσισα ν' αφήσω το σχολείο. Επέστρεψα στο Λύκειο στα 19 μου.

Μου είπε ο κ. Μανώλης ότι πρέπει να πάρω το απολυτήριο και ότι είναι πολύ σημαντικό. Το ενδιαφέρον που δείχνει για τους αθλητές του, τον ξεχωρίζει ως προπονητή.

Άλλοι ασχολούνται μόνο με το σκέλος του στίβου. Όταν φεύγεις από την προπόνηση, τελείωσε εκεί. Αντιθέτως, ο κ. Μανώλης μπορεί να μη μας έχει δει όλη τη μέρα και θα μας πάρει ένα τηλέφωνο να μας ρωτήσει τι κάνουμε, αν είναι όλα καλά.

Για 'μένα είναι πολύ σημαντικό. Ξέρω ότι έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου, που θα με στηρίξει αν συμβεί κάτι. Είναι πολύ καλός άνθρωπος, όχι μόνο προπονητής.

Όταν επέστρεψα στο σχολείο, δούλευα. Μου φάνηκε πολύ πιο εύκολο, ήμουν πιο συγκεντρωμένη και το τελείωσα με σχετικά καλό βαθμό. Όσο άσχημα ήταν τα προηγούμενα χρόνια που με έκαναν να λέω ότι δεν θέλω να ξαναγυρίσω στο σχολείο, τα τελευταία ήταν πολύ καλά.

Είναι οι τρεις τάξεις που θα 'θελα να τις ξανακάνω και να τις ξανακάνω και να τις ξανακάνω. Ήταν ΕΠΑΛ. Εκεί έμαθα Αισθητική. Το δίπλωμα της Κομμωτικής το πήρα πριν επιστρέψω στο Λύκειο. Το χρόνο που έκανα την πρακτική μου στην κομμωτική επέστρεψα στο σχολείο. Πήγαινα σχολείο, σχολή, προπόνηση, πρακτική και τα Σαββατοκύριακα δούλευα".

Τον σύζυγό μου αρχικά τον γνώρισα όταν ήμουν 15 ετών. Χαθήκαμε για λίγα χρόνια και στα 19 μου συναντηθήκαμε ξανά. Παντρεύτηκα στα 23, το 2019. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ στη ζωή μου να παντρευτώ. Παράλληλα είχα και τον στίβο.

Αν έχεις θέληση πάντα βρίσκεις λίγο χρόνο. Ήταν από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου αυτά. Έχω συνηθίσει να είναι έτσι γεμάτο το πρόγραμμά μου και τώρα έχω μόνο το στίβο. Θέλω να ασχοληθώ με τη φυσικοθεραπεία. Τελείωσα το ΙΕΚ και μένει να κάνω την πρακτική.

Δεν νιώθω ότι έχω κάνει κάτι στον στίβο, επειδή ακόμη δεν έχω καταφέρει να πάρω κάποιο μετάλλιο ή κάποια θέση που θα με ικανοποιούσε. Γενικά, είμαι πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου. Ο κύριος Μανώλης -πολλές φορές- μου λέει "σταμάτα να είσαι τόσο αυστηρή".

Έχω απαιτήσεις από τον εαυτό μου και δεν είμαι ικανοποιημένη ποτέ. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν ευχαριστιέμαι κάτι που κάνω. Θα το ευχαριστηθώ εκείνη τη στιγμή, αλλά στην επόμενη μία ώρα έχω βάλει ήδη τον επόμενο στόχο.

Το ίδιο συνέβη και όταν πέρασα τα 4.71 μ. Είχε ήδη μπει στο μυαλό μου ο στόχος του 4.80μ.

Ο κύριος Μανώλης έχει πει ότι πρέπει να βελτιώσω πολλά πράγματα, ότι δεν έχω διορθώσει ακόμη τίποτα και ότι υπάρχουν πολλά τεχνικά σημεία που πρέπει να γίνουν καλύτερα. Αυτό με χαροποιεί. Σημαίνει ότι έχω περιθώρια βελτίωσης.

Το ταβάνι κάθε αθλητή σχετίζεται με το θέλω του και όχι με τις ικανότητες του κι εγώ έχω πολλά θέλω.

Αυτό που με ενοχλεί είναι να μου πει ο κ. Μανώλης να διορθώσω κάτι και να μην το καταφέρω αμέσως. Γενικά είμαι πολύ καλή στο να διορθώνω γρήγορα κάτι, έχω καλή αίσθηση του σώματός μου, δεν χρειάζομαι πολλές επαναλήψεις.

Αν μου ζητήσει δυο-τρία πράγματα μπορεί να μπερδευτώ και να κολλήσει ο εγκέφαλός μου. Μετά θα μου πει κάνε ό,τι σου βγει και αμέσως θα ξεκολλήσω. Κι έπειτα θα μου ζητήσει κάτι συγκεκριμένο.

Η επόμενη σεζόν με αγχώνει πάρα πολύ. Ειδικά έτσι όπως πήγε η περσινή χρονιά, με τις ατυχίες, με το κοντάρι που έσπασε, με τον αυχένα μου, ενώ έχασα και προπόνηση με το γόνατό μου.

Η αλήθεια είναι πως λέω στον εαυτό μου ότι θέλω να κυνηγήσω ένα μετάλλιο.

Κάθε φορά έλεγα ότι θα προσπαθήσω για το ατομικό ρεκόρ, το οποίο σίγουρα θα μου φέρει μετάλλιο. Όμως, αν έρθεις εσύ πριν από τους αγώνες και μου πεις πάμε για ρεκόρ, μπορεί να μου κόψεις τα πόδια. Δεν με αγχώνει ακριβώς.

Γενικά με βοηθάει πάρα πολύ το άγχος. Έχω δημιουργικό άγχος, δεν χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Αλλά όταν νιώθω ότι οι άλλοι έχουν προσδοκίες από μένα χάνω τον έλεγχο, επειδή θέλω να τους δικαιώσω.

Είναι αλλιώς να τις έχω εγώ και ο κ. Μανώλης. Δεν με νοιάζει η θέση, αλλά η επίδοση. Το έχω πει και στον κ. Μανώλη "ας κάνω παγκόσμιο ρεκόρ κι ας βγω όγδοη", που πρακτικά αυτό δεν γίνεται, αλλά κατάλαβες τι θέλω να πω. Θέλω να κάνω το καλύτερο που μπορώ. Να βγω πρώτη με επίδοση στα τέσσερα μέτρα δεν με ενδιαφέρει.

Θέλω ένα μετάλλιο μέσα στο 2022. Στον κλειστό ο στόχος μου είναι το όριο για το παγκόσμιο που είναι 4,75μ. Η αλήθεια είναι ότι θέλω κάτι περισσότερο από αυτή την επίδοση. Από την άλλη, αν βγάλω ένα άλμα στα 4.80μ., δεν θα είμαι χαρούμενη επειδή αυτός είναι ο στόχος που είχα βάλει πέρυσι.

Αυτοσαρκάζομαι φουλ. Τρελαίνομαι όταν γελάνε οι άλλοι. Θα πω τα χειρότερα για 'μένα, αρκεί να γελάσουν οι άλλοι. Και πάνω στους αγώνες το κάνω και γελάνε τα κορίτσια του επί κοντώ.

Στις διοργανώσεις κάνω ό,τι κάνει και η Κατερίνα Στεφανίδη. Κοιμάμαι μέχρι και μία ώρα πριν από τον αγώνα.

Αν μείνω ξύπνια θα "χοροπηδάω", επειδή ανυπομονώ ν' αγωνιστώ και όταν θα έρθει αυτή η στιγμή δεν θα έχω ενέργεια.

Έχω γούρια, έχω τυχερά αγωνιστικά ρούχα. Ακολουθώ και τελετουργικό πριν από τους αγώνες. Κάνω ζεστό μπάνιο. Ντύνομαι και φτιάχνω τα μαλλιά μου με συγκεκριμένο τρόπο. Πρώτα φοράω το κάτω μέρος της αγωνιστικής στολής και τελευταίες τις κάλτσες.

Αν φτιάξω τα μαλλιά μου, εννοώ αν κάνω κάποιο χτένισμα, σημαίνει ότι δεν έχω καλή διάθεση. Γι' αυτό τα έχω πάντα κοτσίδα. Εκτός, αν τα έχω φτιάξει από την προηγούμενη μέρα.

Είναι γρουσουζιά να φτιάχνω τα μαλλιά μου και να βαφτώ την ημέρα του αγώνα. Γελάς, ε;

Και να σκεφτείς ότι στους αγώνες φτιάχνω τα μαλλιά των κοριτσιών που μένουμε στο ίδιο ξενοδοχείο. Λέει η μία αθλήτρια στην άλλη ότι γνωρίζω κομμωτική και μετά έρχονται όλες και μου ζητάνε να τις χτενίσω.

Μου αρέσουν πολύ οι αντιδράσεις τους, όταν τα βλέπουν έτοιμα και χαίρονται. Αυτό, βέβαια, γίνεται συνέχεια. Πάντα θα υπάρχει μία στο γκρουπ που γνωρίζει να χτενίζει και θα φτιάξει τα μαλλιά των κοριτσιών σε όλες.

Α! Επίσης, ζορίζομαι να αποχωριστώ τα spikes μου. Τα θεωρώ γούρι, αν έχω πάει καλά με αυτά. Γι' αυτό κάποια στιγμή αγωνιζόμουν με δύο διαφορετικά παπούτσια, το παλιό και το καινούργιο. Ξέρουμε όλοι οι αθλητές ότι αυτά δεν ισχύουν, αλλά είναι τρικ που βοηθάνε πολύ την ψυχολογία μας.

https://longreads.sport24.gr/eleni-polak/index.html?_gl=1*1fd7igt*_ga*ODUyMjEyNTQuMTYzNzkwODM1MA..*_ga_NTXG7V0NM2*MTYzNzkwODM1MC4xLjEuMTYzNzkwOTg1My4w