Τον αποκάλεσαν Ιταλό Τζορτζ Μπεστ και Τζέιμς Ντιν του ποδοσφαίρου. Προσωπικότητα, ταλέντο, μια σύντομη καριέρα, ένας τραγικός, πρόωρος θάνατος, ένας θρύλος - Αυτή είναι η ιστορία του Τζίτζι Μερόνι, του μελαγχολικού πιτσιρικά που έγινε ένα ποδοσφαιρικό είδωλο που λάτρεψε όλη η Ιταλία.
Ήταν μεγάλο ταλέντο. Σε μια εποχή που στην Ιταλία μεγαλουργούσαν ο Σάντρο Ματσόλα, ο Τζιάνι Ριβέρα, ο Τζίτζι Ρίβα, που στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα άρχισαν να γίνονται είδωλα ο Τζορτζ Μπεστ, ο Πελέ, ο Λουίς Σουάρεθ και ο
Εουσέμπιο, ο Μερόνι έζησε σαν περιθωριακός και έπαιξε μπάλα σαν σταρ. «Ήταν ένα σύμβολο σπάνιων ικανοτήτων και κοινωνικής ελευθερίας, μέσα σε μια χώρα όπου σχεδόν όλοι ήταν άτιμοι κομφορμιστές» όπως έγραψε γι' αυτόν ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Τζιάνι Μπρέρα.Γεννημένος στις 24 Φεβρουαρίου 1943 στο Κόμο, όπου μεγάλωσε σε συνθήκες φτώχειας έχοντας χάσει τον πατέρα του. Συνεσταλμένος και μελαγχολικός πιτσιρικάς, λάτρευε τη μουσική και τη ζωγραφική. Και το ποδόσφαιρο, φυσικά... Από το 1960 άρχισε να παίζει στην τοπική Κόμο και ξεχώρισε με την τεχνική και την ταχύτητά του. Δύο χρόνια αργότερα, μετακόμισε στη Γένοβα για να βοηθήσει τη Τζένοα να επιστρέψει στις επιτυχίες.
Τη βοήθησε, αλλά ο αντιδραστικός χαρακτήρας του δημιούργησε και προβλήματα... Αρνήθηκε να δώσει δείγμα σε έλεγχο ντόπινγκ, άφησε τα μαλλιά του μακριά, αν και ανύπανδροι συζούσε με την σύντροφό του, μια Πολωνοϊταλίδα ηθοποιό που γνώρισε σε μπαρ στη Γένοβα, η οποία στη συνέχεια τον παράτησε για να παντρευτεί έναν σκηνοθέτη. Ο Μερόνι εμφανίστηκε στην εκκλησία την ημέρα του γάμου στην Ρώμη ελπίζοντας ότι η νύφη θα πει «όχι» στον σκηνοθέτη και θα φύγει μαζί του. Η ηθοποιός παντρεύτηκε κανονικά, αλλά τελικά εγκατέλειψε τον σκηνοθέτη λίγο μετά τον γάμο για να γυρίσει στην αγκαλιά του Μερόνι, που λάτρευε τη τζαζ διότι έλεγε πως τον κρατούσε απελευθερωμένο.
Ξεχώριζε για το ελεύθερο πνεύμα του σε εποχές που οι κοινωνίες ήταν ακόμα βαθιά συντηρητικές. Και με τις κάλτσες κατεβασμένες έπαιζε «προκαλώντας» με κάθε τρόπο το ενδιαφέρουν. Και το έκανε και με τον τρόπο που έπαιζε ξεσηκώνοντας τους οπαδούς στην εξέδρα κάθε φορά που έπαιρνε την μπάλα.
Το 1964 μετακόμισε στην Τορίνο, η οποία προσπαθούσε ακόμα να ανακάμψει από την τραγωδία της Σουπέργκα. Με προπονητή τον Νέρεο Ρόκο και ταλαντούχους συμπαίκτες όπως οι Πολέτι, Φερίνι και Σιμόνι, ο Μερόνι έκανε μια πολύ καλή πρώτη σεζόν, αλλά ήταν καταπληκτικός την επόμενη χρονιά κερδίζοντας μια θέση και στην εθνική ομάδα της Ιταλίας. Εκεί υπήρχε ένα πρόβλημα: ο ομοσπονδιακός τεχνικός Εντμούντο Φάμπρι του ζήτησε να κουρευτεί. «Ελπίζω ότι μπορώ να παίξω καλά και με μακριά μαλλιά» ήταν η αποστομωτική απάντηση του Μερόνι.
Την τρίτη σεζόν του στην Τορίνο ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακός. Με παρτενέρ στην επίθεση τον Γαλλοαργεντινό Νέστορ Κομπέν, το «7» της ομάδας προκαλούσε τον θαυμασμό με τις ντρίμπλες του, με τον τρόπο που... χωνόταν στις αντίπαλες άμυνες και ξεγλιστρούσε από τα μαρκαρίσματα... Πέτυχε, ίσως, το ωραιότερο γκολ της σύντομης καριέρας του κόντρα στην μεγάλη Ίντερ του Ελένιο Ερέρα στο Μιλάνο, όταν ο Φακέτι τον έχασε και κατόπιν ο Μερόνι έστειλε τη μπάλα στο παραθυράκι του τερματοφύλακα Σάτρι.«Πιστέψτε με δεν φοβάται κανέναν. Ούτε τον διάβολο» θα πει πάλι ο Φάμπρι.
Το καλοκαίρι του 1967, το Τορίνο «πήρε φωτιά». Η διοίκηση της «γκρανάτα» έκανε αποδεκτή την πρόταση της Γιουβέντους, που έφτασε τα 750 εκατομμύρια λιρέτες, για τον Μερόνι. Οι οπαδοί ξεσηκώθηκαν, πήγαν έξω από το σπίτι του προέδρου Ορφέα Πιανέλι και κατέλαβαν την έπαυλη του ισχυρού άνδρα της «μεγάλης κυρίας», Τζιάνι Ανιέλι, ζητώντας να μην ολοκληρωθεί η μεταγραφή. Φήμες ανέφεραν ότι ακόμα και υπάλληλοι στο εργοστάσιο της FIAT απείλησαν με απεργία! Ο Μερόνι έμεινε στην Τορίνο, αλλά όχι για πολύ...
Στις 15 Οκτωβρίου του 1967, η Τορίνο νικούσε 4-2 τη Σαμπντόρια. Ο Μερόνι παρέα με τον κολλητό του και συμπαίκτη του, Φαμπρίτσιο Πολέτι, έκαναν βόλτα στο κέντρο της πόλης περιμένοντας τις συντρόφους τους. Ο Μερόνι έλεγε στον Πολέτι πως η αγαπημένη του είχε πάρει διαζύγιο και μπορούσαν να παντρευτούν. Διασχίζοντας έναν δρόμο για να πάνε στο σημείο του ραντεβού, συνέβη το μοιραίο... Αυτοκίνητα έρχονταν και από τις δύο κατευθύνσεις, ο Μερόνι έκανε πίσω για να αποφύγει ένα όχημα που ερχόταν από τα δεξιά και χτυπήθηκε από ένα άλλο διερχόμενο αυτοκίνητο, που τον πέταξε στην άλλη πλευρά του δρόμου και στη συνέχεια ένα μηχανάκι τον παρέσυρε...
Ο οδηγός του FIAT 124 που χτύπησε τον Μερόνι ήταν 19 χρόνων και ονομαζόταν Ατίλιο Ρομέρο. Ήταν οπαδός τη Τορίνο και στον τοίχο του δωματίου του είχε αφίσα του Μερόνι. «Στην αρχή βίωσα τα πάντα λες και έχουν συμβεί σε κάποιον άλλον. Έβλεπα τη φωτογραφία μου στα πρωτοσέλιδα, αλλά ήταν πολύ μεγάλη η τραγωδία για να αποδεχτώ ότι σχετιζόμουν κι εγώ. Με τον καιρό όμως, ο πόνος ήρθε και δινόταν όλο και πιο μεγάλος. Έπρεπε να περάσουν τουλάχιστον δέκα χρόνια για να σταματήσω να έχω συνέχεια εφιάλτες» θα πει ο Ρομέρο πολλά χρόνια μετά «ομολογώντας» ότι η ενοχή για τον θάνατο του Μερόνι θα τον ακολουθεί ως το τέλος της δικής του ζωής. Πήγε και παραδόθηκε στο αστυνομικό τμήμα μόνος του, δικάστηκε και απαλλάχθηκε...
Η Τορίνο βυθιζόταν στο πένθος και πάλι. Υπήρχε μια ακόμα τραγική ειρωνεία... Ο πιλότος του αεροσκάφους που συνετρίβη στο 1949 στον λόφο Σουπέργκα ονομαζόταν Πιερλουίτζι Μερόνι...
Ο ποδοσφαιριστής βρήκε σχεδόν ακαριαίο θάνατο. Η κηδεία του ένωσε οπαδούς της Τορίνο και της Γιουβέντους, περισσότεροι από 20.000 άνθρωποι βρέθηκαν στους δρόμους της πόλης για το ύστατο αντίο, ενώ μια εβδομάδα αργότερα οι δύο ομάδες βρέθηκαν αντιμέτωπες στο τοπικό ντέρμπι. Μέσα σε έντονη συναισθηματική φόρτιση και υπό τις ιαχές «Τζίτζι, Τζίτζι», οι οπαδοί της «γκρανάτα» είδαν την ομάδα τους να συντρίβει 4-0 τη Γιουβέντους. Η Τορίνο κατέκτησε το Κύπελλο στο τέλος εκείνης της σεζόν και το αφιέρωσαν στον αδικοχαμένο παίκτη. Μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος το 1976, πολλοί οπαδοί συγκεντρώθηκαν στο σημείο του δυστυχήματος για να τιμήσουν τη μνήμη του.
Τον Ιούνιο του 2000 την προεδρία της Τορίνο ανέλαβε ο 52χρονος τότε Ατίλιο Ρομέρο. Δεν επρόκειτο για συνωνυμία και συνεπωνυμία... Ήταν ο οδηγός του FIAT 124, ο άνθρωπος που το βράδυ της 15ης Οκτωβρίου 1967 προκάλεσε το θάνατο του Μερόνι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου