Ο Ραφαέλ Ντίας Μπελόλι, γνωστός πλέον (και πολύ περιζήτητος)
στον κόσμο της Premier League ως Ραφίνια, έπαιξε δεκάδες τέτοια τουρνουά, χωρίς όμως επιτυχία. Χρειάστηκε να φτάσει 19 ετών για να τον πάρει η Αβαΐ, η οποία τον εντόπισε στην άσημη Ιμπιτούμπα, αφού πρώτα βρήκε κλειστές πόρτες σε Ιντερνασιονάλ και Γκρέμιο, όπου οι προπονητές στα φυτώρια τον θεωρούσαν «πολύ κοντό», «πολύ αδύνατο» ή «πολύ αδύναμο».Απάντησε σε όλους με την εξέλιξή του και αφού πρώτα χρειάστηκε να ντριμπλάρει, όχι τους αντιπάλους αμυντικούς, κάτι που λατρεύει να κάνει από την αγαπημένη του θέση του δεξιού εξτρέμ, αλλά τους κινδύνους που έκρυβε η Ρεστίνγκα, μια παραγκούπολη (φαβέλες τις λένε στη Βραζιλία) μακριά από το κέντρο του Πόρτο Αλέγκρε.
«Είδα πολλά πράγματα να συμβαίνουν. Κάποιοι φίλοι από τα παιδικά μου χρόνια δεν είναι πλέον ζωντανοί, άλλοι είναι μπλεγμένοι στη διακίνηση ναρκωτικών. Επειδή δεν μπόρεσα να τους βοηθήσω όταν ήμουν μικρός, θέλω τώρα να βοηθήσω τα παιδιά του σήμερα, να τους δώσω μια ευκαιρία να έχουν μέλλον» εξηγεί για ένα πρότζεκτ που έχει ξεκινήσει με τον πατέρα του, προκειμένου να δώσει μια χείρα βοηθείας στα φτωχά παιδιά.
Φτωχά, όπως ήταν και εκείνος. Γιος μουσικού σάμπας, μοιραζόταν ένα υπνοδωμάτιο με τους γονείς του, τον μικρότερο αδελφό του, ακόμα και τα κατοικίδια, τα οποία τα κρατούσαν για να τους φτιάχνουν τη μέρα. Υπήρχαν μέρες που δεν υπήρχε ούτε… μισή φρατζόλα ψωμί στο σπίτι και έφτανε στο σημείο ακόμα και να επαιτεί στους δρόμους για να μπορέσει να βάλει μια μπουκιά στο στόμα του.
«Ο κόσμος μας φοβόταν γιατί μας έβλεπε βρώμικους και νόμιζε ότι θέλαμε να τον κλέψουμε. Ήταν θλιβερό, γιατί εμείς το μόνο που θέλαμε ήταν λίγο φαγητό. Ένα μπισκότο, ένα κομμάτι ψωμί, οτιδήποτε» θυμάται για τα απίστευτα δύσκολα παιδικά του χρόνια ο 25χρονος ποδοσφαιριστής της Λιντς, από την οποία αναμένεται να αποχωρήσει τις επόμενες ημέρες (ή εβδομάδες) για πιο class ποδοσφαιρικές πολιτείες.
Μέχρι τα 17 του είχε παίξει, χωρίς επιτυχία, μόνο στα τουρνουά Βαρζέα. Είχε αρχίσει να το παίρνει απόφαση ότι δεν θα έκανε ποτέ καριέρα στο ποδόσφαιρο, παρ’ ότι το ήθελε από τα επτά του. Τι επιλογές είχε, από την στιγμή κιόλας που δεν είχε τελειώσει καν το σχολείο; Να εργαστεί σε ένα σούπερ μάρκετ ή σε κουρείο.
Όταν ήταν
έτοιμος να παρατήσει το όνειρό του η μητέρα του, η οποία είχε κάνει κάθε
πιθανή και απίθανη δουλειά (κομμώτρια, μανικιουρίστ, πωλήτρια,
σερβιτόρα, ρεσεψιονίστ κλπ.), τον κράτησε όρθιο. «Αν παρατήσεις το όνειρό σου, θα πρέπει να βρεις μια κανονική δουλειά. Μην τα παρατήσεις» του είπε. Και, ευτυχώς, τον έπεισε.
Πατέρας μου ο Ντέκο, αδελφός μου ο Μπρούνο Φερνάντες
Με την Αβαΐ δεν πρόλαβε να παίξει καν με την πρώτη ομάδα. Κάθε εμπόδιο για καλό, όμως. Με την Κ20 έκλεψε την παράσταση στο Κύπελλο Σάο Πάουλο, το οποίο θεωρείται ένα από τα κορυφαία τουρνουά στη Βραζιλία για τους νεαρούς ποδοσφαιριστές. Σαν τα τουρνουά Βαρζέα, δηλαδή, αλλά από την καλή πλευρά.
Ο Ντέκο, πρωταθλητής Ευρώπης με την Πόρτο και την Μπαρτσελόνα, τον εντόπισε στο εν λόγω τουρνουά και έσπευσε να τον υπογράψει για την εταιρεία μάνατζμεντ με ονομασία «D20 Sports». Χωρίς να χάσει χρόνο, τον πήρε μαζί του στη Πορτογαλία και κανόνισε να παίξει στη Βιτόρια Γκιμαράες, με την οποία πήρε τον τίτλο του παίκτη – αποκάλυψη της σεζόν.
Το νερό είχε μπει στο αυλάκι. Τα 600 χιλιάδες ευρώ που είχε δώσει (;) η Γκιμαράες για τον φέρει από την Βραζιλία στην Ευρώπη, έγιναν μέσα σε τρία χρόνια 6,5 εκατομμύρια ευρώ. Τόσα έδωσε η Σπόρτινγκ Λισσαβόνας για να κάνει δικό της έναν από τους πιο ανερχόμενους ποδοσφαιριστές της Liga Portugal, ο οποίος μπορούσε να παίξει και στις δύο πλευρές του γηπέδου, τόσο ως μπακ, όσο και ως εξτρέμ.
Η πρώτη του εμπειρία με τα Λιοντάρια ήταν τραυματική, αφού εξαιτίας νευρολογικής πάθησης, το μισό του πρόσωπο παρέλυσε (!), με τα νεύρα να έχουν νεκρώσει. Στη παρουσίασή του δεν χαμογελούσε γιατί απλούστατα δεν μπορούσε, αλλά ούτε αυτό άφησε να τον ρίξει. «Ο αρνητισμός φέρνει αρνητισμό. Προσπαθώ να είμαι πάντα με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο, να είμαι χαρούμενος και να κάνω πλάκα. Και μπορώ να πω ότι η χαρά φέρνει χαρά» λέει για την φιλοσοφία ζωής, η οποία τον έφερε πολύ κοντά με ένα από τα αστέρια της ομάδας.
Με τον Μπρούνο Φερνάντες έγιναν φίλοι προτού καν πάει στη Σπόρτινγκ. Όταν έμαθε ότι θα ήταν συμπαίκτες, του έστειλε μήνυμα ότι περίμενε πως και πως να παίξουν μαζί και τον βοήθησε πάρα πολύ στα πρώτα του βήματα, αφού ο Ραφίνια από τη φύση του είναι πολύ ντροπαλός και δύσκολα ανοίγεται.
Με την καθοδήγηση και την στήριξη του Μπρούνο, έκανε το οριστικό «μπαμ» και προετοίμασε το έδαφος και τον εαυτό του για τη Premier League, την οποία χάζευε πιτσιρικάς με τον πατέρα του όταν την έπαιζε στα ελεύθερα κανάλια η βραζιλιάνικη τηλεόραση.
«Ο (σ.σ. Τιερί) Ανρί πετούσε, ρε φίλε. Οι κούρσες, τα τελειώματα. Ήταν μια τρέλα. Θυμάμαι ότι τα γήπεδα ήταν πάντα γεμάτα. Τα τραγούδια, οι φωνές, ο θόρυβος. Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες, αλλά πρέπει να καθόμουν σε κάποιο μπαρ στη Ρεστίνγκα όταν έδωσα τον όρκο. Μια μέρα θα παίξω εκεί» είπε.
Και, αφού έκανε ένα ακόμα «αγροτικό» στη Βρετάνη και στη Ρεν για μια σεζόν προτού διασχίσει τη Μάγχη για να βρεθεί στο Νησί, έκανε πραγματικότητα τον όρκο του με τη φανέλα της ιστορικής Λιντς, στην σεζόν της επιστροφής της στα «σαλόνια» μετά από 16 ολόκληρα χρόνια.
Ο Ροναλντίνιο και το όνειρο του Μουντιάλ
Ήταν μόλις επτά ετών, όταν χάρη στη δουλειά του πατέρα του, αλλά και τη μακρινή συγγένεια της οικογένειάς του, βρέθηκε σε μια πολυτελή βίλα για ένα πάρτι γενεθλίων με δεκάδες καλεσμένους. Τιμώμενο πρόσωπο ο μεγάλος Ροναλντίνιο, ο οποίος τον πήρε αγκαλιά και τον σήκωσε στον αέρα, με τον που τον είδε.
«Πάγωσα, δεν ήξερα πως να αντιδράσω» θυμάται για την πρώτη του εμπειρία με τον «Ρόνι», με τον οποίο έκτοτε έγινε καλός φίλος, ακούει προσεκτικά τις συμβουλές του και με καμάρι μαθαίνει ότι ο άλλοτε σούπερ σταρ των Μπαρτσελόνα και Μίλαν δηλώνει θαυμαστής του τρόπου παιχνιδιού του.
«Έδινε σε όλους μια υπόσχεση όταν έπαιζε: Δώσε μου τη μπάλα και θα σε κάνω να χαμογελάσεις» λέει για το είδωλό του ο Ραφίνια, ο οποίος νιώθει ευλογημένος που, σε αγώνα της Λιντς με τη Σαουθάμπτον, κατάφερε να αφιερώσει ένα γκολ στη μητέρα του Ροναλντίνιο, Ντόνα Μιγελίνα, η οποία είχε φύγει από τη ζωή λίγα 24ωρα πριν. Και το έκανε με μια από τις σπεσιαλιτέ του γιου της: Τις εκτελέσεις φάουλ.
Ο Ροναλντίνιο ήταν μόλις 22 ετών όταν κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο με την Βραζιλία. Τρία χρόνια μεγαλύτερος, ο Ραφίνια ονειρεύεται να ζήσει με τη Σελεσάο παρόμοιες στιγμές, στην πέμπτη απόπειρα της Σελεσάο για να κάνει δικό της το έκτο στέμμα και πρώτο από την εποχή (2002) των τριών «Ρ»: Ρονάλντο – Ριβάλντο – Ροναλντίνιο.
Λόγω (ιταλικής) καταγωγής και διαβατηρίου, ο Ραφίνια είχε την ευκαιρία να παίξει με την Σκουάντρα Ατζούρα. Δέχθηκε, μάλιστα, και σχετική πρόταση από την ιταλική ομοσπονδία. Δεν το έκανε, όμως, γιατί δεν νιώθει την Ιταλία ως πατρίδα του, σε αντίθεση βεβαίως με ό, τι ισχύει για την Βραζιλία.
Μετά την δραματική παραμονή της Λιντς στη Premier League, διέσχισε γονατιστός όλο το γήπεδο μέχρι την εξέδρα των φίλων της Λιντς, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για την στήριξή τους και την πίστη ότι η ομάδα θα κατάφερνε εντέλει να αποφύγει τον υποβιβασμό.
Σε πέντε μήνες, η Βραζιλία του Νεϊμάρ και του Βινίσιους Ζούνιορ θα ψάξει να γράψει ιστορία στα γήπεδα του Κατάρ. Και ο Ραφίνια, ο οποίος για να φτάσει μέχρι εδώ ντρίμπλαρε την ανέχεια, τις κακουχίες, ακόμα και τον θάνατο, είναι αποφασισμένος, όχι απλώς να διασχίσει γονατιστός το γήπεδο, αλλά ακόμα και να ντριμπλάρει τον… Θεό (τον οποίο ευγνωμονεί) για να ζήσει τη μουντιαλική εμπειρία και το όνειρο της μεγαλύτερης ποδοσφαιρικής γιορτής στον πλανήτη.
Στη μπάλα, άλλωστε, οφείλει ότι μπορεί να χαμογελάει και να μεταδίδει αυτή τη χαρά στους οικείους του, στους συμπαίκτες του, ακόμα και στους αντιπάλους τους. Είπαμε, η χαρά φέρνει πάντα χαρά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου