Αποχαιρετισμός

Πότε πέρασαν 36 χρόνια; Πότε παρουσιάστηκα στο Βλαχόπουλο Μεσσηνίας; Τι είναι ο χρόνος και πώς περνάει γρήγορα;

Ήμουν ένα γρανάζι σε μια μεγάλη μηχανή που πιστεύω απέδωσε σημαντικό έργο. Ομολογώ ότι, μου πήρε αρκετά χρόνια στην αρχή για να ανακαλύψω την τέχνη του δασκάλου. Είναι πραγματικά τέχνη και δεν την είχα στην αρχή. Γνώριζα μόνο τα θεωρητικά και τις αρχές της. Όταν την ανακάλυψα είδα ότι αξίζει να την αποκτήσεις. Είδα ότι το μαθητή τον φτιάχνει ο δάσκαλος αλλά είδα επίσης ότι συμβαίνει και το αντίστροφο και το απόλαυσα. Διδάσκεις και διδάσκεσαι, δηλαδή ζεις.

Εκτιμώ το δρόμο που έκανα 36 χρόνια  εδώ, σαν το άθροισμα  των εμπειριών και της

προσφοράς . Για μένα η απελευθέρωση του μυαλού και η απόκτηση εμπειρίας ήταν πάντα  η ουσία της ζωής. Η εμπειρία νομίζω είναι ο μόνος τρόπος που έχει κάθε άνθρωπος, όχι μόνο για να ζήσει, αλλά και για να καταλάβει ότι έζησε. 

Νιώθω ευλογημένος που κάποιοι νιώθουν την ανάγκη να πουν ένα ευχαριστώ, που είμαι ένα μέρος της ζωής τους, που τους βοήθησα να χτίσουν γέφυρες για να περάσουν αντίπερα». Τους συναδέλφους του εκπαιδευτικούς, τους γονείς αλλά πρωτίστως τα παιδιά, τους μαθητές και τις μαθήτριες με τους οποίους κατά τη διάρκεια των 36 τελευταίων χρόνων, «συναντήθηκα» στις σχολικές  αίθουσες των σχολείων που υπηρέτησα.  

Για μένα είναι πλέον το τέλος μιας 36χρονης καριέρας, μιας ζωής, ενός κύκλου που κλείνει υπακούοντας στη νομοτέλεια της φθοράς, του χρόνου. Και κλείνει όπως το φανταζόμουνα στα όνειρά μου: με υγεία - πάνω από όλα-, ανάμεσα σε ανθρώπους που μας ενώνουν σχέσεις αμοιβαίας εκτίμησης και σεβασμού, που χτίστηκαν γερά πάνω στον καθημερινό μας αγώνα να είμαστε χρήσιμοι στα παιδάκια μας όσο καλύτερα γίνεται! Ξέρω πώς πολλοί, πάρα πολλοί, συνάδελφοι αλλά και μαθητές και γονείς θα ήθελαν να είναι κι αυτοί κοντά μου στην αποχαιρετιστήρια εκδήλωση που προετοίμασαν οι συνάδελφοί μου και ο Σύλλογος Γονέων και να ανταλλάξουμε ευχές. Τους θυμάμαι όλους και τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου, γιατί χάρη σε αυτούς το 36χρονο ταξίδι μου στο χώρο της πρωτοβάθμιας είχε τόσες μοναδικά όμορφες στιγμές. Είχε, βεβαίως, και δυσκολίες: παιδιά με προβλήματα, δύστροπους συναδέλφους, κακοπροαίρετους γονείς, αυστηρούς προϊσταμένους, κακούς υπουργούς … Όλα αυτά, όμως, ξεπερνιούνται μπροστά στις χαρές που σου δίνει η νεανική αγνότητα, ο παιδικός αυθορμητισμός, το ζύμωμα με τα όνειρα και τις φιλοδοξίες των παιδιών… Να έχεις στα χέρια σου τις ανησυχίες τους, τους προβληματισμούς τους, τις απογοητεύσεις τους, την ανάγκη τους να νιώσουν, να μάθουν, να χτίσουν πρότυπα, να κλάψουν, να γελάσουν, να αυτοεπιβεβαιωθούν…. Νιώθω, λοιπόν, ευλογημένος που κάποιοι νιώθουν την ανάγκη να πουν ένα ευχαριστώ, που είμαι ένα μέρος της ζωής τους, που τους βοήθησα να χτίσουν γέφυρες για να περάσουν αντίπερα …».

Παίρνω μαζί μου το πολυτιμότερο! Την αγάπη που εξασφάλισα από κάποιους ανθρώπους, συναδέλφους και γονείς και τις μνήμες. Παίρνω μαζί μου τα τελευταία δώρα εκτίμησης και αγάπης. Θα είναι η προίκα μου. Παίρνω μαζί μου και τη σιωπή που δεν είναι απαραίτητα δυσάρεστη. Έχω πολλά βιβλία αδιάβαστα και η ζωή φαίνεται να με χωράει λίγο ακόμα.

Σας ευχαριστώ όλους σας από καρδιάς….

Τα δώρα των συναδέλφων μου και των Γονέων