Ο θάνατος 150 Αμερικανών ναυτικών το καλοκαίρι του 1945 ήταν από τους πιο φριχτούς που μπορεί κανείς να φανταστεί.
Η επίθεση από καρχαρία είναι ένας από τους πιο βάναυσους τρόπους που μπορούμε να σκεφτούμε για να πεθάνει κανείς, όμως τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό που πέρασαν 150 ναυτικοί στα τέλη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι άνθρωποι που βρίσκονταν μέσα αμερικανικό καταδρομικό USS Indianapolis, όταν έφευγε από το Γκουάμ στις 28 Ιουλίου 1945, για να οργανώσει
την επίθεση στην Ιαπωνία, χτυπήθηκαν διπλά από τη μοίρα και βρήκαν τραγικό θάνατο στα ανοιχτά του Ειρηνικού ωκεανού.Το χρονικό του τέλους
© AP Photo
Το USS Indianapolis βρισκόταν σε μυστική αποστολή για να παραδώσει ουράνιο και άλλα συστατικά για την πυρηνική βόμβα, η οποία αργότερα θα γινόταν γνωστή ως “Little Boy” και θα έπεφτε στην πόλη της Χιροσίμα. Στις 28 Ιουλίου έφευγε από το Γκουάμ για να συναντήσει το θωρηκτό USS Idaho στον κόλπο Leyte στις Φιλιππίνες και το ταξίδι ήταν αρχικά ήρεμο με τους ναύτες να παίζουν χαρτιά μεταξύ τους.
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα μια ιαπωνική τορπίλη χτύπησε το Indianapolis στη δεξιά πλώρη, ανατινάζοντας σχεδόν 65 πόδια της πλώρης του πλοίου από το νερό και αναφλέγοντας μια δεξαμενή που περιείχε 3.500 γαλόνια αεροπορικού καυσίμου. Στη συνέχεια, μια άλλη τορπίλη από το ίδιο υποβρύχιο χτύπησε πιο κοντά στο μέσο του πλοίου, χτυπώντας δεξαμενές καυσίμων και πυριτιδαποθήκες και πυροδοτώντας μια αλυσιδωτή αντίδραση εκρήξεων που ουσιαστικά έσκισε το Indianapolis στα δύο. Το πλοίο βυθίστηκε μόλις σε 12 λεπτά και από τους 1.196 άνδρες που επέβαιναν στο πλοίο, οι 900 κατάφεραν να βγουν ζωντανοί στο νερό. Ωστόσο, τα χειρότερα δεν είχαν έρθει ακόμη.
Καθώς ο ήλιος ανέτειλε στις 30 Ιουλίου, οι επιζώντες ζούσαν μια κόλαση στο νερό. Οι σωσίβιες λέμβοι ήταν ελάχιστες. Οι ζωντανοί έψαχναν για τους νεκρούς που επέπλεαν στο νερό και τους έπαιρναν τα σωσίβια για να καταφέρουν να επιβιώσουν. Οι ναυτικοί άρχισαν να φτιάχνουν ομάδες για να τα καταφέρουν, όμως θα έπρεπε αργά ή γρήγορα να αντιμετωπίσουν και τους υπόλοιπους κινδύνους της θάλασσας.
Οι καρχαρίες του Ειρηνικού ωκεανού προσελκύστηκαν από τον ήχο των εκρήξεων, τη βύθιση του πλοίου και το αίμα στο νερό. Αν και πολλά είδη καρχαριών ζουν στα ανοιχτά νερά, κανένα δεν θεωρείται τόσο επιθετικό όσο ο ωκεάνιος λευκός καρχαρίας. Και δυστυχώς αυτό έμελλε να το διαπιστώσουν όσοι βρέθηκαν εκείνη τη μέρα ναυαγοί.
Στις αναφορές των επιζώντων του USS Indianapolis φαίνεται ότι οι καρχαρίες την πρώτη νύχτα επικεντρώθηκαν στους ήδη νεκρούς, ωστόσο οι ζωντανοί άθελά τους, μέσα από τον αγώνα τους για ζωή, τους προσέλκυαν όλο και περισσότερο. Οι καρχαρίες μπορούσαν να αισθανθούν τις κινήσεις τους μέσω ενός βιολογικού χαρακτηριστικού που είναι γνωστό ως πλευρική γραμμή: είναι υποδοχείς κατά μήκος του σώματός τους που λαμβάνουν αλλαγές στην πίεση και την κίνηση από εκατοντάδες μέτρα μακριά. Οι ναυτικοί προσπαθούσαν να χρησιμοποιήσουν τα σώματα των νεκρών συμπατριωτών τους σαν ασπίδα, αλλά οι περισσότεροι δεν τα κατάφεραν.
Στο μεταξύ οι αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών του Ναυτικού είχαν υποκλέψει ένα μήνυμα από το ιαπωνικό υποβρύχιο που είχε τορπιλίσει το Indianapolis, το οποίο περιέγραφε πώς είχε βυθίσει ένα αμερικανικό θωρηκτό κατά μήκος της διαδρομής του Indianapolis, αλλά το μήνυμα θεωρήθηκε παγίδα και έτσι δεν έστειλαν άμεσα άλλα σκάφη τους στην περιοχή.
Ο τραγικός απολογισμός και η ταινία του Spielberg
Καθώς περνούσαν οι ώρες και οι μέρες ο θάνατος είχε σκορπίσει στον Ειρηνικό ωκεανό. Μετά τις 11:00 π.μ., την τέταρτη ημέρα στο νερό, ένα αεροπλάνο του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ που πετούσε από πάνω, εντόπισε τους επιζώντες του Indianapolis και κάλεσε μέσω ασυρμάτου για βοήθεια.
Μέσα σε λίγες ώρες, ένα άλλο υδροπλάνο, επανδρωμένο με τον υποπλοίαρχο Adrian Marks, επέστρεψε στο σημείο και έριξε σχεδίες και προμήθειες επιβίωσης. Όταν ο Marks είδε τους άντρες να δέχονται επίθεση από καρχαρίες, παράκουσε τις διαταγές και προσγειώθηκε στα μολυσμένα νερά, για να βοηθήσει τους τραυματίες, οι οποίοι διέτρεχαν τον μεγαλύτερο κίνδυνο. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, το USS Doyle έφτασε στο σημείο και βοήθησε να ανασύρει τους τελευταίους επιζώντες από το νερό.
Από τους 900 που έπεσαν στο νερό, μόνο οι 316 επέζησαν, και από αυτούς που πέθαναν κατά τη βύθιση του Indianapolis οι 150 από αυτούς φαγώθηκαν ζωντανοί από τους καρχαρίες. Η συγκλονιστική αυτή επίθεση βρήκε το χώρο της αργότερα στη μεγάλη οθόνη με τον Steven Spielberg να σκηνοθετεί Τα σαγόνια του καρχαρία και τον Quint (Robert Shaw) να περιγράφει εκεί τα όσα έζησαν οι ναυτικοί.
Το 2016, κυκλοφόρησε και η ταινία USS Indianapolis, με πρωταγωνιστή τον Nicolas Cage.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου