Στον σύντομο λόγο της κατά την απονομή δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει το Μεσολόγγι, την ομάδα που την εμπιστεύτηκε και της επέτρεψε να κάνει τα πρώτα της ποδοσφαιρικά βήματα. Η ιστορία της μοιάζει βγαλμένη από παραμύθι. Γεννήθηκε στο Αγρίνιο και ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο μόλις στα έξι της σε ακαδημία της πόλης μαζί με αγόρια.
Πέντε χρόνια αργότερα και ενώ είχε καταφέρει να εκπλήξει τους πάντες με το ταλέντο της μετακόμισε στο Μεσολόγγι για λογαριασμό της τοπικής ΑΕΚ. Στον σύλλογο έμεινε για άλλα έξι χρόνια, κατακτώντας ένα κύπελλο κορασίδων και το κυριότερο: συμβάλλοντας τα μέγιστα στην άνοδο της ομάδας για πρώτη φορά στην ιστορία της στο πρωτάθλημα της Α’ Εθνικής.
Η Βασιά Γιαννακά και το πρότυπο για τα νεότερα κορίτσια της ομάδας
Το συγκεκριμένο επίτευγμα ήταν μοναδικό για την ιστορία της πόλης, καθώς μέχρι τότε κανένα άλλο ποδοσφαιρικό τμήμα δεν είχε καταφέρει κάτι ανάλογο. Μόνο η ανδρική ομάδα κατάφερε να ανέβει το 1977 στη Β’ Εθνική, ωστόσο, υποβιβάστηκε ακριβώς έναν χρόνο αργότερα.
Ο σύλλογος σήμερα αγωνίζεται στη δεύτερη κατηγορία, ενώ όλα τα κορίτσια που κατάγονται από την περιοχή έχουν για πρότυπο τη Βάσια Γιαννακά. Ο προπονητής της ομάδας, Γιάννης Γούλης, βρίσκεται σε αυτή από τα πρώτα χρόνια μετά την ίδρυσή της και θυμάται το πόσο ξεχώριζε το ταλέντο της νυν ποδοσφαιρίστριας του ΠΑΟΚ.
«Ήταν πραγματικά εκπληκτική. Πάλεψε για να καταφέρει αυτά που ήθελε» εξηγεί. Το ίδιο εντυπωσιακή ήταν και η εξέλιξή της στο πέρασμα των χρόνων. «Όταν ήρθε στην ομάδα ήταν ένα αδύνατο κορίτσι. Την έβλεπες όμως ότι βελτιωνόταν συνέχεια. Θεωρώ ότι αργά η γρήγορα θα πάει στο εξωτερικό επισημαίνει.
Η ίδια μπορεί να έχει αυξημένες υποχρεώσεις με την ομάδα της και την εθνική, αλλά όταν βρίσκει ευκαιρία έρχεται στην πόλη και επισκέπτεται τις παίκτριες του συλλόγου. «Είναι πολύ σεμνή και ταπεινή. Παίρνει συνέχεια τηλέφωνο για να δει πώς είμαστε. Καμιά φορά κάνουμε βιντεοκλήση μαζί της και οι μικρές τρελαίνονται» προσθέτει ο προπονητής.
Η νέα εποχή και οι Βραζιλιάνες ποδοσφαιρίστριες
Τον περασμένο Ιούλιο, ο σύλλογος άλλαξε μορφή, καθώς μετονομάστηκε από «ΑΕΚ Μεσολογγίου» σε «Φλαμίνγκο Μεσολογγίου». Το εντυπωσιακό πτηνό, μεγάλος πληθυσμός του οποίου ζει στη λιμνοθάλασσα, κοσμεί το νέο σήμα του συλλόγου. Τον επισκεφτήκαμε κατά τη διάρκεια της προπόνησης στο Δημοτικό Στάδιο Αγρινίου.
Οι ηλικίες των ποδοσφαιριστρίων που στελεχώνουν τη Φλαμίνγκο διαφέρουν, καθώς υπάρχουν από κορίτσια 14 ετών μέχρι μαμάδες που αγωνίζονται από την πρώτη ημέρα στην ομάδα του Μεσολογγίου. Οι περισσότερες κατάγονται από τις τριγύρω περιοχές. Είναι όμως και δύο που έχουν έρθει από πολύ μακριά.
Πρόκειται για τη Μία και τη Σόουζα. Η πρώτη είναι επιθετικός και η δεύτερη τερματοφύλακας. Καμία από τις δυο τους βέβαια δε γνωρίζουν ελληνικά ή αγγλικά, παρά μόνο πορτογαλικά. Έτσι, όπως εξηγούν οι συμπαίκτριες της, η επικοινωνία πολλές φορές γίνεται με νοήματα κατά τη διάρκεια των αγώνων ή με τη χρήση του Google Translate εκτός γηπέδου.
Η συνεννόηση βέβαια δείχνει ότι προχωράει καθώς και οι δύο δείχνουν να έχουν βρει τα πατήματά τους. Μένουν στο Μεσολόγγι, σε ξενοδοχείο που τους έχει εξασφαλίσει ο σύλλογος, ενώ τον ελεύθερό τους χρόνο τον περνούν στο γυμναστήριο ή παρέα με τις συμπαίκτρίες τους στην πόλη.
Το ποδοσφαιρικό τους ταλέντο ξεχωρίζει από μακριά. Κατά τη διάρκεια του οικογενειακού διπλού μάλιστα η Μία έπιασε ένα φοβερό σουτ εκτός περιοχής, το οποίο θα γινόταν viral εάν συνέβαινε σε αγώνα με τηλεοπτική μετάδοση. Όλα τα υπόλοιπα κορίτσια έμειναν έκπληκτα από το χτύπημα και έτρεξαν να την αγκαλιάσουν αμέσως.
Η Σόουζα από την άλλη που ξεκίνησε την καριέρα της στη γυναικεία ομάδα της Βάσκο Ντα Γκάμα και βρίσκεται ήδη στον δεύτερο χρόνο της στο Μεσολόγγι λέει μερικά σπαστά αγγλικά. Η τεχνική της κατάρτιση αλλά και το λατινοαμερικάνικο ταμπεραμέντο της είναι τέτοιο που πολλές φορές βγαίνει με την μπάλα στα πόδια ακόμη και εκτός μεγάλης περιοχής. «Άμα είχα άλλη τόσο καλή τερματοφύλακα, να ξέρεις θα την έβαζα μέσα να παίξει» λέει γελώντας ο προπονητής, Γιάννης Γουλής.
Η ιστορία του πώς ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο και γιατί επέλεξε να έρθει στο Μεσολόγγι είναι πολύ ενδιαφέρουσα. «Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια συνοικία του Ρίο Ντε Τζανέιρο. Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο με τα ξαδέρφια μου και στα 13 έκατσα για πρώτη φορά κάτω από τα γκολπόστ. Στην αρχή δεν μου άρεσε αλλά όταν κατάλαβα ότι ήμουν καλή στην υποδοχή, το δέχτηκα. Ξεκίνησα στο futsal και ύστερα πέρασα στο ποδόσφαιρο» εξηγεί.
Το ποδόσφαιρο γυναικών, όπως συμπληρώνει, αναπτύσσεται με ταχύτατους ρυθμούς στη Βραζιλία, ωστόσο, δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες και υποδομές συγκριτικά με τους άντρες. «Είναι πολύ δύσκολο να παίξεις επαγγελματικά ποδόσφαιρο στη χώρα».
Η ίδια πήρε την απόφαση να έρθει στο Μεσολόγγι εξαιτίας μιας φίλης της και πρώην συμπαίκτριας στο futsal, η οποία είχε πάρει μεταγραφή νωρίτερα και την ενημέρωσε για τα πάντα. Της λείπει πολύ η οικογένειά της, ωστόσο, η πόλη της Αιτωλοακαρνανίας είναι ένα ιδανικό μέρος για να ζει κανείς.
«Η ζωή μου στο Μεσολόγγι είναι πολύ γαλήνια. Είναι μια μικρή πόλη αλλά με πολύ μεγάλη ιστορία εξαιτίας της Εξόδου του Μεσολογγίου. Έχω πολύ καλές σχέσεις με όλες τις συμπαίκτρίες μου. Θεωρώ τη Φλαμίνγκο οικογένειά μου πια. Προσπαθώ να μάθω ελληνικά αλλά είναι πολύ δύσκολο καθώς είναι μια εντελώς διαφορετική γλώσσα από τη δικιά μου».
Πιστεύει ότι το ποδόσφαιρο γυναικών στην Ελλάδα αρχίζει να εξελίσσεται, ενώ θεωρεί ότι η μεγάλη διαφορά στον τρόπο παιχνιδιού μεταξύ των δύο χωρών είναι η εξής: «οι Βραζιλιάνες είναι πιο τολμηρές στην ντρίπλα».
Η Φλαμίνγκο Μεσολογγίου βρίσκεται στην τέταρτη θέση του δεύτερου ομίλου της δεύτερης εθνικής κατηγορίας. Στόχος της ίδιας όσο και της υπόλοιπης ομάδας είναι κάποτε να επιστρέψει και πάλι στα μεγάλα σαλόνια. Και ποιος ξέρει: ίσως από αυτή τη φουρνιά να προκύψει η επόμενη Βάσια Γιαννακά. Άλλωστε, δε θα είναι η πρώτη φορά που θα το έχει κάνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου