To μεγαλύτερο δυστύχημα μέχρι το επόμενο…

 

1 χρόνο μετά τα Τέμπη τίποτα δεν πείθει πως τα σκληρά διδάγματα έχουν γίνει μάθημα

Τις εφιαλτικές εκείνες στιγμές μετά την τραγωδία στα Τέμπη, αμέσως μετά το σοκ που σου παγώνει το μυαλό και κάνει την καρδιά να παύει για λίγο να χτυπά, ακολούθησαν η θλίψη, η απογοήτευση, η οργή.

Ήρθαν και έμειναν. Γιατί στην πορεία του καιρού δεν έγινε κάτι,

οτιδήποτε απτό, προς την κατεύθυνση της απόδοσης δικαιοσύνης, της διαλεύκανσης του τι έγινε, πώς έγινε, γιατί έγινε.

Λέγαμε τις προάλλες εδώ στο Menshouse πως αποτελεί ντροπή ο τρόπος που λειτούργησε η Εξεταστική Επιτροπή της ελληνικής Βουλής αναφορικά με τη διερεύνηση της υπόθεσης. Το πώς δηλαδή το πολιτικό σύστημα προστάτεψε τον εαυτό του και τους δικούς του, το πώς η ίδια η δημοκρατία επλήγη στο χώρο όπου υποτίθεται πως εκπροσωπείται και εκφράζεται πιο ισχυρά.

Τίποτα δεν δείχνει, με τα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί στην παρούσα χρονική στιγμή, πως θα πληρώσουν αυτοί που πραγματικά έφταιξαν για ένα δυστύχημα που στέρησε τη ζωή σε 57 ψυχές. Τίποτα δεν δείχνει πως μάθαμε από τα λάθη μας, τις αβλεψίες και τις παραλείψεις μας. Πως ο ΟΣΕ, το ελληνικό σιδηροδρομικό δίκτυο έγινε ασφαλές.

Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός έτους από εκείνη την καταραμένη ημέρα, είδαμε τα social media να «πλημμυρίζουν» από σχετικές αναρτήσεις. Και media να κάνουν εκτενή αφιερώματα για το θέμα.

Είναι καλό, απαραίτητο, να θυμόμαστε. Αλλά είναι απείρως πιο ωφέλιμο να μην ξεχνάμε ποτέ. Με άλλα λόγια, τα Τέμπη δεν είναι κάτι που πρέπει να έρχεται στην επιφάνεια κάθε 28/2 από εδώ και στο εξής. Δεν έχει νόημα να μείνει απλά και μόνο μια (μαύρη) επέτειος.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ Η συνεργασία της 10ετίας από τον μετρ του εγκλήματος: Η νέα σειρά του Κοκκινόπουλου που θα γίνει τεράστια επιτυχία

Πρέπει να είναι μια καθημερινή θύμηση, πηγή συνεχούς επαγρύπνησης. Τα πάντα προς την κατεύθυνση του να διασφαλισθεί πως δεν θα γίνει ξανά κάτι παρόμοιο. Πως όλα όσα οδήγησαν στην τραγωδία δεν θα επαναληφθούν. Αλλιώς απλώς μετράμε ανάποδα για το επόμενο μεγάλο δυστύχημα, για το επόμενο «γιατί ρε γαμώτο».

Είναι δύσκολο να είναι κανείς αισιόδοξος πως θα αλλάξει κάτι ριζικά σε αυτή τη χώρα, του «από τύχη ζούμε». Όμως η παγίδα της παραίτησης και του «τι να κάνουμε, έτσι είμαστε» καλλιεργεί ακριβώς τις συνθήκες που οδηγούν στο όποιο κακό.

Οι συγγενείς των θυμάτων δείχνουν, με πράξεις και λόγια, πως δεν έχουν καμία πρόθεση να θρηνήσουν βουβά, όπως ανερυθρίαστα τους προέτρεψαν κάποιοι. Θα συνεχίσουν να φωνάζουν, να το κυνηγούν. Δεν είναι πως έχουν ψευδαισθήσεις, οι δικοί τους άνθρωποι χάθηκαν για πάντα και το ξέρουν. Είναι πως δεν μπορούν και δεν πρέπει να κάνουν αλλιώς.

Ευχή μας είναι να γίνει ο αγώνας τους, οδηγός μας. Να τους συντρέξουμε με όποιο τρόπο μπορούμε. Για να φτάσουμε επιτέλους με ασφάλεια στον προορισμό μας, ήτοι σε μια ευνομούμενη, πιο δίκαιη και πιο ασφαλή κοινωνία.

Το πόσο νοιαζόμαστε για τους γύρω μας. Το πόσο συνειδητοποιούμε πως θα μπορούσε να είμαστε εμείς ή κάποιος δικός μας μέσα στο τρένο. Το πόσο αντιλαμβανόμαστε πως η σιωπή δεν είναι επιλογή. Το πόσο θα αφήσουμε τους φανατικούς παντός είδους να μας δηλητηριάσουν – αυτά και μόνο θα κάνουν τη διαφορά. Αυτά και μόνο θα μας αποτρέψουν από τα επόμενα «Τέμπη».

https://menshouse.gr/epikerotita/185226/to-megalytero-dystychima-mechri-to-epomeno