Ήταν κομμάτι της ρουτίνας της. Άνοιγε το Youtube και παρακολουθούσε με τις ώρες βίντεο της Μάρτα προσπαθώντας να κοπιάρει τις κινήσεις της. Το να δει στην τηλεόραση παιχνίδι ποδοσφαίρου Γυναικών δεν υπήρχε σαν προοπτική στα μέσα του 2000. Παρακολουθούσε παιχνίδια κυρίως της Premier League λόγω του πατέρας της που είναι φανατικός οπαδός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Η ίδια ξεκίνησε να παίζει όταν ήταν πέντε ή έξι χρονών. Έπαιζε με
αγόρια μέχρι τα 11 της χρόνια γιατί δεν υπήρχε ομάδα κοριτσιών. Έπαιζε μπάλα στον κήπο του σπιτιού της, έλεγε πως ήταν ο Ντέιβιντ Μπέκαμ ή ο Λουίς Φίγκο. Όταν ήταν μικρή, ο δάσκαλός της της ζήτησε να γράψει για τους στόχους της ζωής της. Έγραψε λοιπόν ότι ήθελε να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής στη Γερμανία και να αγωνιστεί με τη φανέλα με το εθνόσημο.Ο δρόμος από το Ikast, μια μικροσκοπική πόλη περίπου 15.000 κατοίκων στη μέση της Γιουτλάνδης στη Δανία, μέχρι το δυτικό Λονδίνο δεν ήταν ομαλός και η Πέρνιλ Χάρντερ θέλει να ξέρει ότι οι θυσίες που έκανε κατά τη διάρκεια αυτής της διαδρομής έπιασαν τόπο. Ότι τα κορίτσια που ονειρεύονται να πρωταγωνιστήσουν στο ποδόσφαιρο τα επόμενα χρόνια θα βρίσκουν λιγότερα εμπόδια στο διάβα τους.
Το γυναικείο ποδόσφαιρο ήταν υποβαθμισμένο στην πόλη της. Όλοι το αντιμετώπιζαν σαν κάτι ασήμαντο. Κομμάτι μόνο διασκέδασης. Υπήρχε μονάχα μια ομάδα γυναικών κι αυτή όχι υψηλού επιπέδου. Η ίδια έπρεπε να παλέψει πολύ για να έχει τη δυνατότητα να προπονηθεί με τα αγόρια. Η ακαδημία της Midtjylland της έδωσε αυτή την ευκαιρία. Εντάχθηκε στις τάξεις της μαζί με την αδερφή της. Ήταν τα μόνα κορίτσια. Ακολούθησε η Viborg που αποτέλεσε το μεταβατικό στάδιο για την Χάρντερ ανάμεσα σε ερασιτεχνικό και επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Σε ηλικία 17 ετών μετακόμισε στο Skovbakken, ως μία από τους τέσσερις μόνο παίκτες που υπέγραψαν συμβόλαιο με τον σύλλογο. Εκεί είχε μέσο όρο τουλάχιστον ένα γκολ σε κάθε παιχνίδι. Το 2012 ταξίδεψε ως τη Σουηδία και την Λινκόπινγκ.
Η Λινκόπινγκ ήταν πρωταθλήτρια Σουηδίας το 2009 και είχε φτάσει ως τα προημιτελικά του UEFA Champions League γυναικών το 2010/11, αλλά είχε μείνει πίσω από τις φιλόδοξες Tyresö και Rosengård. Το 2015 στην τρίτη της χρονιά στο σύλλογο η Χάρντερ πέτυχε 17 γκολ σε 22 παιχνίδια και βοήθησε τα μέγιστα στην κατάκτηση του δεύτερου σερί Κυπέλλου Σουηδίας. Την επόμενη χρονιά, ούσα πρώτη σκόρερ, πήρε από το χέρι την ομάδα και την οδήγησε στο πολυπόθητο τίτλο του πρωταθλητή, προσελκύοντας έτσι τα βλέμματα πολλών συλλόγων.
Η Βόλφσμπουργκ ήταν αυτή που κέρδισε την υπογραφή της, καθώς από μικρή ονειρευόταν να παίξει μπάλα στη Γερμανία. Με τους «Λύκους» συνέχισε να κατακτά κορυφές (πήρε το πρωτάθλημα τρεις διαδοχικές σεζόν). Ήταν πρώτη σκόρερ της Μπουντεσλίγκα το 2017/18 και το 2019/20 και βοήθησε την ομάδα να φτάσει στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ Γυναικών το 2017/18. Η UEFA την ανέδειξε ως την Καλύτερη Γυναίκα Παίκτρια της Χρονιάς τότε, 12 μήνες αφότου πήρε το ασημένιο μετάλλιο με τη Δανία στο Euro 2017.
Η Χάρντερ ήταν η πρώτη σκόρερ του Champions League γυναικών τη σεζόν 2018/19 με οκτώ γκολ και φυσικά η όλη της εξέλιξη ανταμείφθηκε από ένα πλουσιοπάροχο συμβόλαιο από την Τσέλσι. Τον Σεπτέμβριο του 2020 η Πέρνιλ Χάρντερ έγινε η ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία του γυναικείου ποδοσφαίρου (250.000 λίρες). Την ίδια χρονιά αναδείχθηκε και πάλι κορυφαία της χρονιάς από την ευρωπαϊκή ομοσπονδία, ενώ οδήγησε τους «μπλε» του Λονδίνου και στην κατάκτηση του Champions League.
Μόλις 14 ετών η Χάρντερ έκανε το ντεμπούτο της με την Εθνική Δανίας σκοράροντας μάλιστα επτά γκολ εναντίον της Αρμενίας σε έναν προκριματικό του EURO Κ17 τον Οκτώβριο του 2007. Πέρασε από όλα τα κλιμάκια των Εθνικών ομάδων και τον Οκτώβριο του 2009 ντεμπούταρε με τη μεγάλη ομάδα σημειώνοντας χατ-τρικ εναντίον της Γεωργίας σε έναν αγώνα για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου Γυναικών. Τον Μάρτιο του 2016, σε ηλικία 24 ετών, πήρε το περιβραχιόνιο του αρχηγού και οδήγησε την ομάδα της μέχρι τον τελικό του EURO 2017.
Ο αγώνας για την ισότητα
Αμέσως μετά την εξαιρετική πορεία ως τον τελικό της διοργάνωσης, η γυναικεία ομάδα της Δανίας προχώρησε σε απεργία λόγω μιας διαφωνίας για τις αμοιβές με την ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Δανίας. Συγκεκριμένα οι παίκτριες της ομάδας αρνήθηκαν να παίξουν σε φιλικό προετοιμασίας με την Ολλανδία σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις αμοιβές και τους όρους αυτών. Εν μέσω διαπραγματεύσεων ήταν προγραμματισμένος και ο αγώνας για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου με αντίπαλο τη Σουηδία.
Οι αθλήτριες αρνήθηκαν να αγωνιστούν έτσι και αυτό το παιχνίδι ακυρώθηκε. Κάτι που πιθανώς κόστισε στην ομάδα και μια θέση στα τελικά της διοργάνωσης το 2019. Το τέλος του αγώνα βρήκε τις παίκτριες να υπογράφουν τετραετή συλλογική σύμβαση εργασίας. Για την Χάρντερ αυτός ο αγώνας άξιζε όσο το χρυσό μετάλλιο. Μπορεί, όπως έχει δηλώσει σε συνέντευξή της στην Guardian να μην ήταν περήφανη για την απόφαση της ομάδας, ωστόσο έπρεπε να γίνει κάτι που θα φέρει αλλαγή. Την πραγματική της δύναμη ωστόσο την συνειδητοποίησε το καλοκαίρι του 2019 σε μια κερκίδα ενός γαλλικού γηπέδου...
Το φιλί που την έκανε να συνειδητοποιήσει τη δύναμή της
Την είχε από νωρίς ξεχωρίσει μέσα στο πλήθος, στην κερκίδα του Παρκ ντε Πρενς. Φορούσε τη φανέλα της Εθνικής Σουηδίας μα μπορούσε με ευκολία να την διακρίνει μέσα στο κίτρινο τσουνάμι. Μετά τη νίκη επί του Καναδά για τους «16» του Παγκοσμίου Κυπέλλου Γυναικών, η Μαγκνταλένα Έρικσον πλησίασε τον κόσμο και μοιράστηκε ένα φιλί με την σύντροφό της. Απόλυτα φυσικό, τίποτα ασυνήθιστο: παίκτης φιλάει την σύντροφό του μετά από σημαντική νίκη. Η εικόνα των δύο γυναικών έγινε γρήγορα viral.
Δεν θα μπορούσαν να γνωρίζουν ότι κάποιος απαθανάτισε αυτό το φιλί. Ότι είχε κάνει τον γύρο του διαδικτύου και ότι το virality σχετιζόταν όχι με το γεγονός ότι η διεθνής με τη Δανία Πέρνιλ Χάρντερ φορούσε τη φανέλα των επίδοξων αντιπάλων της χώρας της. Ένα φιλί. Ένα φιλί ανάμεσα σε δύο ποδοσφαιρίστριες διεθνούς κύρους που μοιράστηκαν την αγάπη τους δημόσιας χωρίς τον παραμικρό δισταγμό. Η Harder υποψιάστηκε τι συνέβη όταν είδε τους ακόλουθους στα social media να αυξάνονται κατά εκατοντάδες. Πώς θα μπορούσε να σκεφτεί εξ αρχής ότι κάτι τόσο καθημερινό για τις δυο τους θα αποτελούσε έμπνευση.
Το φιλί τους έγινε ένα όμορφο σύμβολο καθαρής αγάπης σε έναν κόσμο που εξακολουθεί να χωρίζεται από το μίσος. Όταν είδαν εκείνο το κλικ να ταξιδεύει σε κάθε γωνιά του πλανήτη, όταν έλαβαν εκατοντάδες μηνύματα αγάπης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από ανθρώπους που είδαν σε αυτά τα δύο ζευγάρια χείλη τη δύναμη να αγαπήσουν την διαφορετικότητά τους, κατάλαβαν πόση δύναμη είχαν μαζί και τη χρησιμοποίησαν, χαρίζοντας μέσω του Common Goal το 1% των κερδών τους σε οργανισμούς που μάχονται για κοινωνική αλλαγή.
Έγιναν το πρώτο ζευγάρι που προχώρησε αυτή την πρωτοβουλία και οι δωρεές τους δεσμεύονται στο PlayGround μια παγκόσμια πρωτοβουλία που στοχεύει να κάνει τα ομαδικά αθλήματα ένα ασφαλέστερο και πιο φιλόξενο περιβάλλον για τους νέους που ανήκουν στην LGTQ+ κοινότητα. Το 2019 έρευνα που έκανε η PlayGroud ανέδειξε ότι περισσότερο από το 40% των νέων που ανήκουν στην ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα δεν πιστεύουν ότι οι κοινότητές τους τους αποδέχονται.
Σε συνέντευξη της στην Guardian η Χάρντερ παραδέχθηκε ότι σκέφτηκε να μιλήσει ανοιχτά για το φύλλο της και στην πατρίδα της, αλλά θεώρησε ότι θα βίωνε μοναξιά. «Αν έκανα comining out στην πατρίδα μου, δεν νομίζω ότι κάποιος θα με μισούσε αλλά θα ένιωθα μόνη». Όταν μετακόμισε στο Linkoping έγινε αμέσως αποδεκτή, ένιωσε ασφάλεια και αυτό τη βοήθησε να βρει τον εαυτό της και αν συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι κακό να ερωτευτεί ένα άλλο κορίτσι. «Νομίζω ότι είναι σημαντικό τα περιβάλλοντα να είναι ανοιχτά και οι άνθρωποι να μπορούν να μιλούν για αυτό περισσότερο. Τότε ο καθένας μπορεί απλώς να είναι ο εαυτός του», τόνισε.
Η Έρικσον από πλευρά της γεννήθηκε και μεγάλωσε στην κοσμοπολίτικη Στοκχόλμη και ανέφερε ότι ήταν σίγουρα πιο εύκολο από ότι στην Χάρντεν να μιλήσει ανοιχτά για τον σεξουαλικό της προσανατολισμό όμως δίσταζε να το πει στους κοντινούς της ανθρώπους. «Έκανα coming out πολύ νωρίτερα από την Πέρνιλ αλλά είχα πολύ άγχος. Όταν το είπα στους φίλους μου για πρώτη φορά έκλαιγα τόσο πολύ, είχα τόση πίεση παρόλο που ήμουν σε ένα από τα πιο δεκτικά περιβάλλοντα στον κόσμο. Μπορώ λοιπόν να φανταστώ πόσο δύσκολο είναι για ανθρώπους που δεν έχουν το περιβάλλον που είχα εγώ».
Η ίδια απόφαση βαραίνει ακόμα περισσότερο τους άνδρες που αγωνίζονται σε υψηλό επίπεδο. Φοβούνται να μιλήσουν. Φοβούνται την αντίδραση των συμπαικτών τους και κυρίως των οπαδών. Το ποδόσφαιρο Γυναικών έχει έτσι αναλάβει να θέτει πρότυπα και σε αυτό το μέτωπο. Η ζωή μιας γυναίκας ποδοσφαιριστή σε όλη την ιστορία του αθλήματος αυτή είναι. Πάντα να κάνει περισσότερα από το απλώς να παίζει ποδόσφαιρο. Πάντα να δέχεται ερωτήσεις από δημοσιογράφους που δεν θα τίθονταν σε άνδρα. Πάντα να προσπαθούν να αποδείξουν διπλά τι αξίζουν. Να αποδείξουν το πιο απλό: Δεν είναι γυναίκες που παίζουν ποδόσφαιρο, είναι ποδόσφαιρο.
Η Χάρντερ έκατσε στην κερκίδα μετά τον αποκλεισμό της Δανίας στη διοργάνωση. Ακολούθησε την Σουηδία της Έρικσον σε όλη τη Γαλλία ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να μείνει σε εννέα διαφορετικά ξενοδοχεία κατά τη διάρκεια του μήνα. Οι δυο τους ποτέ τους δεν έκρυψαν τη σχέση τους. Είναι μαζί από όταν βρέθηκαν για πρώτη φορά στην ίδια ομάδα, τη σουηδική Linkoping. Οι δρόμοι τους μετά χωρίστηκαν με την Χάρντερ να παίρνει μεταγραφή για την Βόλφσμπουργκ και την Έρικσον για την Τσέλσι. Βρίσκονταν μόλις λίγες ημέρες κάθε μήνα, μέχρι που η Σουηδή επιθετικός μετακόμισε κι αυτή στους «μπλε» του Λονδίνου. Εκείνο το φιλί και ο τρόπος που το δέχτηκε η πλειοψηφία του κόσμου τις έκανε να καταλάβουν ότι η δύναμή τους γεννήθηκε στο γρασίδι και πρέπει να χρησιμοποιηθεί εκτός αυτού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου