Οι σημαίες που κάποτε υπήρχαν και πλέον αγνοούνται στο ποδόσφαιρο
Το ιταλικό ποδόσφαιρο, ως γνωστόν, έχει πολλά για τα οποία μπορεί να υπερηφανεύεται και ένα από αυτά είναι οι σημαίες του.
Πριν λίγες εβδομάδες ο κόσμος έπαθε σοκ για την ευρωπαϊκή Super League, για το πού οδεύει το ποδόσφαιρο. «Χάνεται ο ρομαντισμός», ήταν η άποψη της πλειοψηφίας. Και είχαν δίκιο. Αυτό, όμως, δεν είναι ένα πρόβλημα που παρατηρείται τώρα. Είναι ένα πρόβλημα που υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια και απλά η κατάσταση χειροτερεύει συνεχώς. Γιατί τι χειρότερο μπορεί να
υπάρχει από το να μην υπάρχουν πλέον σημαίες στις ομάδες; Να μην υπάρχουν αυτοί οι παίκτες που δένονται μαζί τους για πολλά χρόνια; Ή και για όλη την καριέρα τους;Το ιταλικό ποδόσφαιρο, στο πέρασμα των χρόνων, γνώρισε πολλούς τέτοιους παίκτες. Γνώρισε πολλές σημαίες. Παίκτες που ταυτίστηκαν με μία ομάδα, είτε πέρασαν όλη τους την καριέρα εκεί είτε σχεδόν όλη. Σε αυτούς τους παίκτες, λοιπόν, εστιάζει σήμερα το italians.gr. Με την υποσημείωση ότι για τον Τζανλουίτζι Μπουφόν θα γίνει ξεχωριστό αφιέρωμα προσεχώς. Οπως και για τον Τζόρτζιο Κινάλια, αυτή την ιδιαίτερη σημαία της Λάτσιο.
Μέχρι τότε, πάμε να δούμε τους παρακάτω 11 ξεχωριστούς (μόνο) Ιταλούς κυρίους…
Τζουζέπε Μπέργκομι
Γεννήθηκε το 1963 και το 1979 ήταν στην πρώτη ομάδα της Ιντερ. Το ντεμπούτο του το έκανε το 1980 και από τότε ήταν πάντα εκεί μέχρι το 2000. Ο «θείος», όπως τον αποκαλούσαν επειδή το μουστάκι τον έκανε να φαίνεται πολύ μεγαλύτερος, υπήρξε αμυντικός κλάσης. Υπήρξε όμως και αρχηγός των Νερατζούρι για πολλά χρόνια. Το 1982, στα 19 του, ήταν στην αποστολή της εθνικής Ιταλίας που κατέκτησε το Μουντιάλ. Με τους Μιλανέζους πανηγύρισε πρωτάθλημα, κύπελλο, Σούπερ Καπ και τρία κύπελλα UEFA.
Φράνκο Μπαρέζι
Από το 1977 ως το 1997 ήταν μονίμως εκεί, στην άμυνα της Μίλαν. Βασικά ήταν εκεί για να κατευθύνει την άμυνα. Από τις μεγαλύτερες μορφές στην ιστορία των Ροσονέρι, ο Μπαρέζι είναι θρύλος και για το ιταλικό ποδόσφαιρο. Ενας από τους καλύτερους αμυντικούς όλων των εποχών, δεν του πέρασε ποτέ από το μυαλό να αποχωρήσει από τους Μιλανέζους. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στα χρόνια του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, όταν η ομάδα του… πετούσε. Αναφερόμαστε και στα χρόνια πριν τον Καβαλιέρε, στα πάρα πολύ δύσκολα πρώτα χρόνια των 80’s για τη Μίλαν.
Τζανκάρλο Αντονιόνι
Οσοι τον πρόλαβαν και τον είδαν σε δράση, λένε ακόμη και σήμερα ότι ήταν πραγματικός παικταράς. Και τον συμπάθησαν ακόμη περισσότερο επειδή παρέμενε πιστός στη Φιορεντίνα. Πρωταθλητής κόσμου με τη Σκουάντρα Ατζούρα το 1982, ο Αντονιόνι ήταν στους Βιόλα από το 1972 ως το 1987. Κατέκτησε μόνο ένα Coppa Italia, αλλά αυτό μάλλον δεν τον απασχόλησε και ιδιαίτερα. Το σημαντικό για τον ίδιο, άλλωστε, ήταν το γεγονός ότι έπαιζε στην ομάδα του. Και αδιαφορούσε πάντα για τις προτάσεις άλλων, πιο δυνατών από τη Φιορεντίνα.
Πάολο Μαλντίνι
Τι να πρωτοπείς… Η καριέρα του διήρκεσε 25 χρόνια και τα έζησε όλα στη Μίλαν, της οποίας είναι σύμβολο. Οπως είναι και για τους αμυντικούς. Και για τους αρχηγούς. Και, και, και… Μέχρι και το 2020 ο Μαλντίνι ήταν ρέκορντμαν συμμετοχών στη Serie A, μέχρι που τον ξεπέρασε ο Τζανλουίτζι Μπουφόν. Ροσονέρο από την αρχή ως το τέλος της καριέρας του, ο «ωραίος Πάολο» έκλεινε πάντα τα αυτιά του σε οποιαδήποτε πρόταση. Τον ήθελε η Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ στα πρώτα χρόνια μετά το 2000 χτύπησαν την πόρτα του αγγλικές ομάδες. Και ακόμη περιμένουν να την ανοίξει…
Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο
Ρέκορντμαν συμμετοχών στην ιστορία της Γιουβέντους, όπως και πρώτος σκόρερ της. Και παράλληλα ο ποδοσφαιριστής που αγαπήθηκε περισσότερο απ’ όλους. Ο ποδοσφαιριστής που αρνήθηκε να αφήσει τους Μπιανκονέρι το 2006, επιλέγοντας να παίξει στη Serie B. Να χάσει ένα χρόνο από την καριέρα του, έχοντας μόλις κατακτήσει το Μουντιάλ. Απόφαση για την οποία δεν μετάνιωσε ποτέ όμως, γράφοντας τελικά 19 χρόνια στη Γιούβε, με την οποία κατέκτησε τα πάντα. Και πάνω απ’ όλα την παντοτινή αγάπη των οπαδών της και τον σεβασμό των αντιπάλων του.
Φραντσέσκο Τότι
Ο αιώνιος Capitano της Ρόμα. Αυτός με τις περισσότερες συμμετοχές και τα περισσότερα γκολ, ο καλύτερος παίκτης της ιστορίας της. Και ένας από τους καλύτερους, φυσικά, γενικά της ιστορίας. Αυτό δεν αφορά μόνο το ιταλικό ποδόσφαιρο αλλά… γενικά το ποδόσφαιρο. Από το 1993 ως το 2017 ο Τότι κατέγραψε 619 συμμετοχές στη Serie A και αρκετές περισσότερες συνολικά. Πάνω απ’ όλα όμως, έχει καταγραφεί στη μνήμη όλων το γεγονός ότι δεν έφυγε ποτέ. Η Ρεάλ Μαδρίτης τον ήθελε σε περισσότερες από μία περιπτώσεις, όπως και η Μίλαν. Ο ίδιος, όμως, δεν ήθελε ποτέ να φύγει από τους Τζαλορόσι. Και δεν έφυγε.
Τζιασίντο Φακέτι
Εκανε ντεμπούτο με την Ιντερ τη σεζόν 1960-61 και έκλεισε την καριέρα του το 1977-78. Με την ίδια φανέλα. Ο Φακέτι υπήρξε ο κορυφαίος αριστερός μπακ των Νερατζούρι και μαζί με τον Αντόνιο Καμπρίνι οι καλύτεροι που έβγαλε το ιταλικό ποδόσφαιρο. Πανηγύρισε τίτλος εντός και εκτός συνόρων, έζησε μεγάλες στιγμές με την εθνική ομάδα, έγινε αρχηγός και σύμβολο της Ιντερ. Και στη συνέχεια έγινε και πρόεδρός της, υπηρετώντας την μέχρι και την τελευταία μέρα της ζωής του, τον Σεπτέμβριο του 2006.
Τζίτζι Ρίβα
Τα κατορθώματά του, γνωστά. Πήρε πρωτάθλημα με την Κάλιαρι, πήρε Euro με την εθνική Ιταλίας και παραμένει ο πρώτος σκόρερ της. Θα πρέπει να προσθέσουμε ακόμη ένα όμως: Το γεγονός ότι δεν έφυγε ποτέ από τη Σαρδηνία, στην οποία εξακολουθεί να μένει και σήμερα. Ο Ρίβα δεν ήθελε να πάει στην Κάλιαρι, από τη Λενιάνο, το 1963, αλλά πήγε και δέθηκε με αυτή όσο κανείς. Μέχρι και το 1976 έκανε περισσότερες από 300 συμμετοχές και είπε πολλά «όχι» στη Γιουβέντους. «Μετά από κάθε παιχνίδι με τους Μπιανκονέρι, ο Ίταλο Αλόντι μου έλεγε “έλα, πάμε να μιλήσουμε με τον Τζάνι Ανιέλι”. Με τον Avvocato είχα μιλήσει αρκετές φορές, αλλά του ξεκαθάριζα ότι δεν φεύγω από τη Σαρδηνία», έχει πει.
Ντανιέλε Ντε Ρόσι
Πέρασε σχεδόν όλη την καριέρα του στη σκιά του Φραντσέσκο Τότι, αλλά αυτό δεν μειώνει τη λάμψη της πίστης του. Προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα της Ρόμα το 2001, έκανε ντεμπούτο το 2003 και μέχρι και το 2019 έγραψε περισσότερες από 500 συμμετοχές. Ο Κάρλο Αντσελότι τον ήθελε στην Τσέλσι, όπως τον ήθελε και ο Αντριάνο Γκαλιάνι στη Μίλαν. Και οι συμπαίκτες του στην εθνική ομάδα, τον προέτρεπαν να τους ακολουθήσει στη Γιουβέντους. Ο ίδιος, όμως, δεν ήθελε να αφήσει τη Ρόμα και τη Ρώμη. Το έκανε μόνο επειδή αναγκάστηκε από τη διοίκηση των Τζαλορόσι το 2019, πηγαίνοντας στη Μπόκα Τζούνιορς. Ποιος το θυμάμαι όμως; Ντε Ρόσι σημαίνει Ρόμα.
Τζουζέπε Μπρουσκολότι
Η Νάπολι, φυσικά, έχει ταυτιστεί με τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Αυτός θα είναι για πάντα ο αρχηγός της, ο ηγέτης της, το σύμβολό της. Ο ίδιος ο Αργεντίνος, όμως, αποκαλούσε αρχηγό τον Μπρουσκολότι. Και όχι άδικα. Επαιξε για πρώτη φορά με τους Παρτενοπέι το 1972 και κρέμασε τα παπούτσια του το 1988. Με εξαίρεση τα πρώτα του δύο χρόνια ως ποδοσφαριστής στη Σορέντο, όλη την καριέρα του την πέρασε στη Νάπολι. Εζησε όλα τα πολύ δύσκολα χρόνια και τελικά, ένα χρόνο πριν σταματήσει, έζησε και την ευτυχία του scudetto.
Αντόνιο Ντι Νατάλε
Ξεκίνησε από την Εμπολι, στην οποία έκανε 158 συμμετοχές. Οχι λίγες… Η ομάδα με την οποία ταυτίστηκε, όμως, ήταν η Ουντινέζε. Από το 2004 ως το 2016 έπαιξε περισσότερα από 400 παιχνίδια με του Φριουλάνι, πετυχαίνοντας 191 γκολ. Πιο σημαντικό και από αυτό, όμως, ήταν το γεγονός ότι «πέτυχε» να παραμείνει πιστός σε αυτή. Ο Ντι Νατάλε αρνήθηκε δύο φορές προτάσεις της Γιουβέντους προτιμώντας να μείνει στο Ούντινε, γεγονός που τον ανέβασε κι άλλο στην εκτίμηση όλων.
Διαβάστε στο italians.gr
Ιταλικό ποδόσφαιρο: Οκτώ μεγαθήρια που έπαιξαν σε μικρότερες ομάδες
Ιταλικό ποδόσφαιρο: Δέκα Ιταλοί που υπόσχονταν πολλά αλλά απογοήτευσαν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου