Μια φωτογράφος πέρασε μέρες (και κυρίως) νύχτες μαζί με ένα γκρουπ εργατριών σεξ
Στον φακό της Jane Evelyn Atwood, η ζωές των εργατριών του σεξ στα 70s είχαν γεύση σαμπάνιας, υφή γούνας και χαμόγελα που
συνδυάζουν υπονοούμενο και αθωότητα.
Η Αμερικανή φωτογράφος βρέθηκε στην Ευρώπη για σπουδές, αλλά από ό,τι φαίνεται ερωτεύτηκε τη γηραιά ήπειρο και χωρίς να έχει καμία διάθεση να επιστρέψει στις ΗΠΑ, αποφάσισε να μείνει στην Αγγλία. Μετά από ένα μεγάλο διάστημα στο οποίο ένιωθε τη δημιουργικότητά της στο ναδίρ, επένδυσε σε μια κάμερα και γνώρισε ένα γκρουπ εργατριών του σεξ. Είχε περάσει ένα διάστημα με το να τις παρατηρεί, προσέχοντας τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο ψιθύριζαν στα αγόρια που περνούσαν μπροστά τους, τιμώντας με τον καλύτερο τρόπο τις γούνες, τα κοσμήματα και το makeup τους.
Το βράδυ που πέρασε μαζί τους απόλαυσε τη σαμπάνια, την παρέα, αλλά και το αίσθημα ότι μπαίνει σε αχαρτογράφητα νερά. Σε έναν κόσμο απόλυτα απαγορευμένο και για πολλούς σκοτεινό. Φεύγοντας εκείνο το βράδυ από τον οίκο ανοχής, ήξερε πως έπρεπε να τις φωτογραφήσει. Την επόμενη μέρα επιστρέφοντας εκεί δεν τις βρήκε και πήρε τηλέφωνο τη Blondine, μια από τις sex workers, που μάλιστα το προηγούμενο βράδυ την είχε αποκαλέσει «ντροπαλή Αμερικανή».
Η Blondine προσκάλεσε την Atwood να την ακολουθήσει στη δουλειά, δηλαδή στο δρόμο, και να της κάνει παρέα όσο περίμενε πελάτες. Δούλευε από τις οχτώ το βράδυ μέχρι το ξημέρωμα. Κάπως έτσι, η φωτογράφος κέρδισε την άνεση με την οποία κατέληξε να κυκλοφορεί ανάμεσα στις εργάτριες του σεξ, να τις φωτογραφίζει και να ζει μια εμπειρία που η ίδια χαρακτήρισε “chic”.
Αργότερα, αφού άρχισε να φωτογραφίζει και trans εργάτριες του σεξ, και αφού γνώρισε τον φωτογράφο του Magnum, Leonard Freed, έφτιαξε τις συλλογές, Rue des Lombards και Pigalle People. Το 1980 οι συλλογές ενώθηκαν στο βιβλίο Nächtlicher Alltag, το οποίο επανακυκλοφόρησε το 2010, με τον τίτλο Nächtlicher Alltag.
Οι φωτογραφίες βγάζουν φρεσκάδα, αθωότητα και άγνοια κινδύνου, στοιχεία που το μέσο μυαλό μπορεί να μη συνδέει με τη ζωή των sex workers, αλλά σίγουρα βγάζουν νόημα για το πώς μπορεί να αντιμετώπιζε τη ζωή μια 24χρονη φωτογράφος το 1970.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου