Ο
Αλέξανδρος Λοθάνο συγκινείται και επαινεί το ειλικρινές ξέσπασμα των
Λουίς Σουάρες και Πεπ Γκουαρδιόλα, στις πιο ξεχωριστές στιγμές του
τελευταίου… πρωταθληματικού Σαββατοκύριακου της σεζόν.
Ομολογώ ότι συγκινούμαι εύκολα. Το 2004, στο γήπεδο «Ντο Μπέσα» της Μποαβίστα, βούρκωσα κατά την ανάκρουση τόσο του
ελληνικού, όσο και του ισπανικού ύμνου, όταν οι δύο πατρίδες μου τέθηκαν αντιμέτωπες, στον δρόμο για τον απίστευτο, ανεπανάληπτο θρίαμβο της ομάδας του Ότο Ρεχάγκελ στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.Μπορεί να συγκινηθώ απλά και μόνο ακούγοντας ένα τραγούδι που μου φέρνει αναμνήσεις ή βλέποντας τον Σίμπα να κλαίει πάνω από το κουφάρι του νεκρού Μουφάσα στον «Βασιλιά των Λιονταριών». Δεν κάνω spoiler, αυτό το αριστούργημα κινουμένων σχεδίων κυκλοφόρησε το 1994.
Η υπερβολική μου ευσυγκινησία, η οποία ενδεχομένως να αγγίζει ενίοτε τα όρια της… κατάθλιψης (κάπου το διάβασα), θεωρώ ότι δικαιολογείται απόλυτα για τις, κατ’ εμέ, δύο πιο ξεχωριστές στιγμές του τελευταίου… πρωταθηματικού Σαββατοκύριακου της σεζόν (με τις υγείες μας και του χρόνου με κόσμο στα γήπεδα, παντού).
Ο Λουίς Σουάρες και ο Πεπ Γκουαρδιόλα μας χάρισαν, με τα δάκρυα τους, δύο από τα πιο όμορφα «κλικ» του τελευταίου ενάμισι χρόνου. Όσο διαρκεί, δηλαδή, ο… αποστειρωμένος αθλητισμός χωρίς κόσμο στις εξέδρες λόγω του καταραμένου κορονοϊού.
Συμφωνώ 100% ότι ο κόσμος (ο υγιής, όχι ο κάφρος) είναι η «ψυχή» του γηπέδου και, χωρίς αυτόν, οποιοδήποτε άθλημα αλλά ειδικά το ποδόσφαιρο, χάνει πολλή από την ομορφιά και την μοναδικότητά του.
Ο… Δράκουλας έγινε ψυχούλα
Το 2014, όντας δις υπότροπος, υπέπεσε εκ νέου σε απαράδεκτη ενέργεια για επαγγελματία αθλητή, δαγκώνοντας τον Τζιόρτζιο Κιελίνι. Εκτός από την βαριά τιμωρία που δικαίως του επέβαλε η FIFA, ο Λουίς Σουάρες πήγε σε ψυχολόγο, για να αντιμετωπίσει τα δεδομένα προβλήματα συμπεριφοράς και τα απίστευτα ξεσπάσματά του.
Έκτοτε, ο Ουρουγουανός δεν έγινε ακριβώς… αρνάκι (μέσα στο γήπεδο συνεχίζει να μάχεται μέχρι εσχάτων με τους αντιπάλους), αλλά άφησε στην άκρη τις δαγκωνιές και το παρατσούκλι «Δράκουλας» που, λογικά, του κόλλησαν.
Επικεντρώθηκε στην καριέρα του, σκόραρε κατά ριπάς και απέδειξε ότι συμπεριλαμβάνεται στο Top-5 (ου μην και ψηλότερα) των σέντερ φορ στον κόσμο την τελευταία δεκαετία (και βάλε).
Επειδή, όμως, συνηθίζουν να σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν, η Μπαρτσελόνα το περασμένο καλοκαίρι επικαλέστηκε ότι στα 33 του είναι «γέρος» (τόσο, θυμίζω, είναι και ο Λιονέλ Μέσι, ενώ ο Κριστιάνο Ρονάλντο έφτασε αισίως τα 36) και του έδειξε, απίστευτα άκομψα, την πόρτα της εξόδου.
«Κάποιοι με υποτίμησαν και η Ατλέτικο μου άνοιξε τις πόρτες» είπε, με δάκρυα στα μάτια ο Σουάρες μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος από την Ατλέτικο Μαδρίτης. Μια κατάκτηση που φέρει ανεξίτηλη την σφραγίδα του, με 21 γκολ και 22 βαθμούς στους Ροχιμπλάνκος.
Τα δάκρυα, όμως, δεν περιορίστηκαν εκεί. Η εικόνα του Λουισίτο να κλαίει γοερά, ενώ μιλάει με βιντεοκλήση με την σύζυγό του Σοφία και τα τρία παιδιά τους, είναι η πιο ξεχωριστή στιγμή στα επινίκια της Ατλέτικο.
Δάκρυα ευγνωμοσύνης για την ανεπιτήδευτη στήριξη της οικογένειας, αλλά και δάκρυα λύτρωσης για μια πολύ δύσκολη χρονιά που περιλάμβανε αμφισβήτηση και καραντίνα λόγω κορονοϊού, ο οποίος δεν του επέτρεπε για αρκετές ημέρες να αγκαλιάσει τα παιδιά του. Πλέον το κάνει και το χαίρεται όσο ποτέ άλλοτε.
Ο ποιητής Πεπ
Ντύνεται εκλεπτυσμένα, κάτι που έκανε από πιτσιρικάς και ενίσχυσε το γεγονός ότι η σύντροφος και μετέπειτα σύζυγός του Κριστίνα είχε μπουτίκ με ρούχα. Λατρεύει την ποίηση και την όπερα και, γενικά, από τότε που ήταν ποδοσφαιριστής δεν ανταποκρίνονταν στο στερεότυπο του ματσό αθλητή που ασχολείται μόνο με γυναίκες και ακριβά αυτοκίνητα.
Ο Πεπ Γκουαρδιόλα ήταν πάντα ξεχωριστός, μεταλαμπάδευσε και εξέλιξε την ποδοσφαιρική ποίηση του Γιόχαν Κρόιφ ως προπονητής και δεν διστάζει να αποκαλύπτει τις αδυναμίες του σε πρόσωπα, χωρίς βεβαίως να υποβαθμίζει τους υπόλοιπους γύρω του.
Στην φιέστα τίτλου της Μάντσεστερ Σίτι, ο Καταλανός είχε πολλά μαζεμένα μέσα του. Από τα όσα προηγήθηκαν την μιάμιση σεζόν του κορονοϊού, ο οποίος πήρε από κοντά του την αγαπημένη του μητέρα Ντολόρς.
Και, όταν ρωτήθηκε για το «αντίο» του Σέρχιο Αγουέρο, όλα τα συναισθήματα βγήκαν προς τα έξω. Ο Πεπ μίλησε για έναν αναντικατάστατο ποδοσφαιριστή, για έναν ξεχωριστό άνθρωπο που τόσα σημαίνει για τον σύλλογο, αλλά και για τον ίδιο, μετά την πενταετή συνεργασία τους.
Ο «Αγουέροοοοο» του γκολ με την ΚΠΡ το 2011, το οποίο άλλαξε για πάντα την ιστορία της Σίτι, αντιπροσωπεύει το ποδόσφαιρο – τέχνη που λατρεύει ο Γκουαρδιόλα, ο οποίος άλλωστε στην αρχή της προπονητικής του καριέρας συνεργάστηκε με έναν ακόμα ξεχωριστό Αργεντινό.
Τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών για τον Πεπ, ο οποίος θα ήθελε πολύ να συνεργαστεί εκ νέου με τον Λιονέλ Μέσι, αλλά χαίρεται που θα μείνει (;) εντέλει στην ομάδα της καρδιάς του (Μπαρτσελόνα) και θα παίζει πλέον με τον φίλο του τον «Κουν».
Κι όμως κυρία μου, κι οι άντρες κλαίνε. Και οφείλουν να το κάνουν, όταν νιώθουν την ανάγκη...
Υ.Γ.: Δυστυχώς, υπήρξαν και ξεχωριστά θλιβερές στιγμές το ποδοσφαιρικό Σ/Κ που μας άφησε. Ο θάνατος ενός 14χρονου φιλάθλου της Ατλέτικο Μαδρίτης στα πανηγύρια για τον τίτλο ήταν η μια. Η άλλη, αν και ακόμα δεν έχουν ξεκαθαρίσει απόλυτα τα αίτια, ήταν ο θάνατος του Φρανσέσκ Αρνάου σε ηλικία 46 ετών. Ενός πρώην τερματοφύλακα της Μπαρτσελόνα, ο οποίος φέρεται να έπεσε στις γραμμές του τρένου, αφήνοντας πίσω του γυναίκα και παιδί. Όπως, δηλαδή, είχε συμβεί με τον Ρόμπερτ Ένκε, επίσης πρώην γκολκίπερ της Μπάρτσα που το 2009 έβαλε τέλος στην ζωή του πέφτοντας στις γραμμές του τρένου, νικημένος από την κατάθλιψη. Πολλές, σπαρακτικές ομοιότητες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου