Τζάστιν Λι Πράις. Κάτοικος του Γούστερ, ετών 19. Καταδικάστηκε
σε φυλάκιση έξι εβδομάδων.Σκοτ ΜακΚλάσκεϊ. Κάτοικος του Ράνκορν, ετών 43. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση 14 εβδομάδων με αναστολή, και 40 εβδομάδες να φοράει ηλεκτρονικό βραχιόλι στο πόδι.
Τζόναθαν Μπεστ. Κάτοικος του Δυτικού Λονδίνου, ετών 52. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση δέκα εβδομάδων.
Μπράντοφρντ Πρίτι. Κάτοικος του Φόλκστοουν, ετών 50. Καταδικάστηκε σε πενήντα ημέρες φυλάκισης, με δωδεκάμηνη αναστολή, και 200 ώρες κοινωνικής εργασίας. …
«Δεν το εννοούσα»…
«Το είπα ως αστείο»…
«Χάκαραν τον λογαριασμό μου»…
«Ήμουν μεθυσμένος»…
…
Μάρκους Ράσφορντ. Κάτοικος του Βόρειου Μάντσεστερ, ετών 25.
…
«Παίζει ξανά και ξανά στο κεφάλι μου η στιγμή. Από την ώρα που έβαλα τη μπάλα στο σημείο του πέναλτι για να εκτελέσω και μετά – δεν μπορώ να περιγράψω πώς νιώθω. Τελικός. 55 χρόνια. Ένα πέναλτι. Ιστορία. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι λυπάμαι. Μακάρι να είχε εξελιχθεί διαφορετικά. Μπορώ να δεχτώ κριτική. Το πέναλτι δεν ήταν αρκετά καλό, έπρεπε να έχω σκοράρει… Δε θα απολογηθώ, όμως, ποτέ για το ποιος είμαι και από που προέρχομαι».
…
Διάλεξε πλευρά. Δεν υπάρχει μέση. Δεν υπάρχει γκρίζο. Η δειλία έχει το ίδιο πάντα χρώμα. Την ίδια δικαιολογία. Την ίδια ευθυνοφοβία. Το ίδιο μίσος. Την ίδια τοξικότητα. Την ίδια στάση ζωής. Όταν ο Μάρκους Ράσφορντ έχασε το πέναλτι απέναντι στην Ιταλία, στον τελικό του Euro το προηγούμενο καλοκαίρι, έχασε την ταυτότητά του. Προσπάθησαν να του στερήσουν την ταυτότητά του. Να του την αφαιρέσουν Το ποιος είναι, το τι έχει κάνει. Όλοι αυτοί ψάχνουν πάντα μια αφορμή για να δουν μαύρο. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Όλοι οι υπόλοιποι επιλέγουν να θυμούνται το χρώμα. Να επιτρέπουν σε κάθε άνθρωπο να είναι μια παλέτα και να διαλέγει πώς θα στολίζει τη ζωή του.
Σαν το graffiti στην πόλη του Μάντσεστερ. Εκείνο που βανδαλίστηκε μετά το χαμένο πέναλτι. Η μαυρίλα της ανθρώπινης ψυχής αφιλτράριστη. Εκείνο που γέμισε με χρώματα αμέσως μετά. Η αντίδραση της ανθρώπινης ψυχής, αμακιγιάριστη. Κι εκείνος στη μέση. 24 ετών τότε, με όλο το βάρος του κόσμου στους ώμους του. Με μηνύματα μίσους, με ρατσιστικά σχόλια, με απειλές, με προτροπές να φύγει από τη χώρα. Να φύγει από το Μάντσεστερ. Να φύγει από την Αγγλία. Ποιος; Ο Μάρκους Ράσφορντ. Ο Μάρκους που θα έπρεπε να είναι κίνημα.
Για ένα παιδί, για κάθε παιδί…
Η υπόστασή του χωρίζεται στο πριν και το μετά. Όχι η ζωή του, όχι η καριέρα του, ούτε καν η προσωπικότητά του. Η ίδια του η υπόσταση, το ποιος είναι, το ποιος θέλει να είναι, το ποιος μπορεί να είναι, και το ποιος θα είναι μέχρι το τέλος της καριέρας του και ενδεχομένως της ζωής του. Ο τρόπος με τον οποίο ο κόσμος τον αντιλαμβάνεται, ο τρόπος με τον οποίο ο κόσμος μιλάει για εκείνον, ο σεβασμός και η υπόκλιση σε έναν αθλητή που το έβαλε σκοπό να αλλάξει τον κόσμο. Και τι συμβαίνει καμιά φορά όταν θες να αλλάξεις τον κόσμο; Το καταφέρνεις!
«Ναι, γνωρίζω από πού προέρχομαι και γνωρίζω τι αρχές κουβαλάω. Είναι πολύ εύκολο να νιώσεις άνεση, να βολευτείς. Πριν δυο-τρία χρόνια όταν ξεκίνησα να παίζω, αυτός ήταν ο μεγαλύτερος φόβος μου. Να βολευτώ σε όσα έχω και να ξεχάσω».
Ο Μάρκους Ράσφορντ δεν ξέχασε… Όταν ακούει για πατεράδες που μάχονται με την κατάθλιψη και δεν μπορούν να κοιμηθούν επειδή αναπάντεχα έχασαν τη δουλειά τους, καταλαβαίνει. Όταν διαβάζει για δασκάλες που καλύπτουν τη σίτιση μαθητών τους επειδή δεν μπορούν οι οικογένειές τους, ξέρει. Όταν μαθαίνει για μητέρες που δεν μπορούν να καλύψουν το αυξανόμενο κόστος του ηλεκτρισμού λόγω lockdown, ταυτίζεται. Όταν ενημερώνεται για γονείς που θυσιάζουν το φαγητό τους για εκείνο του παιδιού τους, νιώθει. Όταν βλέπει μια μητέρα με δυο παιδιά να ζουν με τρεις φέτες ψωμί («βουτηγμένες σε ζεστό νερό και ζάχαρη για να κρατήσουν παραπάνω») την ημέρα, θυμώνει. Όταν του λένε για μια οικογένεια που κοιμάται σε ένα στρώμα στο πάτωμα, επειδή τα πούλησε όλα για να μπορέσει να αγοράσει φαγητό, πεισμώνει. Και όταν πεισμώνει, αντιδράει.
«Αυτή είναι η Αγγλία του 2020. Όχι, εν έτει 2020, τίποτα από όλα αυτά δεν πρέπει να συμβαίνει».
Ναι, θα σου πουν. Δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο. Δε βαριέσαι, όμως, ρε γαμώτο. Προσπάθησε…
«Το ξέρω το συναίσθημα. Θυμάμαι τον ήχο του κλάματος της μητέρας μου κάθε βράδυ, μετά από 14ωρη βάρδια στη δουλειά, όταν ανησυχούσε πώς θα τα βγάλουμε πέρα. Αυτή ήταν η πραγματικότητά μου και είμαι τυχερός που είχα το ταλέντο να κλωτσάω μια μπάλα για να μας βγάλω από αυτή την κατάσταση. Οι περισσότεροι δεν έχουν τέτοια διέξοδο και δεν έχουν μια χείρα βοηθείας για να τα καταφέρουν».
Ο Μάρκους Ράσφορντ γεννήθηκε στις 31 Οκτωβρίου του 1997 στο Μάντσεστερ. Μεγάλωσε στην κοινότητα του Wythenswane, ένα από τα τέσσερα παιδιά μονογονεϊκής οικογένειας. «Αν δεν υπήρχε η καλοσύνη και η γενναιοδωρία της κοινότητας γύρω μας, δε θα υπήρχε ο Μάρκους Ράσφορντ που βλέπετε σήμερα: Ένας 22χρονος μαύρος άντρας, αρκετά τυχερός να κάνει καριέρα στο παιχνίδι που αγαπάει». Ο Μάρκους Ράσφορντ, λοιπόν, ξεκίνησε να παίζει στην ηλικία των πέντε ετών, ήταν ένας χαρούμενος τερματοφύλακας που θαύμαζε τον Τιμ Χάουαρντ, μέχρι που σταδιακά άρχισε να αλλάζει θέσεις. Οκτώ ετών βρέθηκε στις ακαδημίες της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, παρότι είχε δοκιμαστεί για μια εβδομάδα στη Σίτι και παρότι εκείνο το διάστημα ενδιαφερόταν και η Έβερτον και η Λίβερπουλ. Είδε τον Βραζιλιάνο Ρονάλντο να πετυχαίνει χατ-τρικ στο «Ολντ Τράφορντ» και ήθελε να γίνει σαν εκείνον, είδε αργότερα τον Κριστιάνο και τον Ρούνεϊ ως παραδείγματα προς μίμηση, έκανε ντεμπούτο 18 ετών, έπαιξε στο Europa League και έγινε ο νεαρότερος σκόρερ της Γιουνάιτεντ σε ευρωπαϊκό αγώνα μετά τον Τζορτζ Μπεστ (σ.σ. και πριν σπάσει το ρεκόρ του ο Γκρίνγουντ), έγινε αργότερα ο νεότερος Άγγλος που σκόραρε με την Εθνική στο ντεμπούτο του, έκανε…., έγινε…, γράφτηκε…, σκόραρε…, ανανέωσε…, υπέγραψε…., εισπράττει…..
Δε βαριέσαι, ποδοσφαιριστής είναι.
Μέχρι τη στιγμή που αποφάσισε ότι θα είναι πολλά περισσότερα. Σαν μια προσπάθεια να σώσει το… είδος του και τους συναδέλφους του που επιλέγουν να ζουν σε μια φούσκα, προτού να ανακαλυφθούν οι φούσκες του COVID-19. Είναι οι φούσκες που τους προστατεύουν από την πραγματικότητα και μερικές φορές και από το ίδιο τους το παρελθόν. Τον Οκτώβριο του 2019 ο Μάρκους Ράσφορντ ξεκίνησε (ΜΕ ΦΥΣΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ) να μοιράζει γεύματα σε καταφύγια αστέγων στο Μάντσεστερ, ενώ έστειλε και σε ορφανοτροφεία στον Άγιο Χριστόφορο και Νέβις, γενέτειρα της γιαγιάς του.
Τράβηξε, όμως, κόκκινη γραμμή στο τι ήταν και τι θα είναι για την Αγγλία και όλο τον κόσμο τον Μάρτιο του 2020, κατά τη διάρκεια του lockdown στην Αγγλία. Ένωσε τη φωνή του με την οργάνωση FareShare, έγινε η φωνή της οργάνωσης και έδωσε μάχη κατά της φτώχειας και της παιδικής ασιτίας. Κατά της κυβέρνησης, που έκοψε τα σχολικά συσσίτια με την αιτιολογία ότι τα παιδιά δεν πηγαίνουν, πλέον, στο σχολείο. Ήθελα να μαζέψουν φαγητό για περίπου 400 χιλιάδες παιδιά. Συγκέντρωσαν πάνω από 20 εκατομμύρια λίρες. Κατάφεραν να φτάσουν τον Ιούνιο σε τρία εκατομμύρια παιδιά σε όλη τη χώρα. Σε τέσσερα εκατομμύρια παιδιά τον επόμενο μήνα. Είδαν Άγγλους να αρνούνται να πληρώσουν τις 15 λίρες για το Pay Per View της Premier League και να τα προσφέρουν στον οργανισμό. Είδαν την κυβέρνηση, που κάθετα ξεκαθάριζε ότι δεν αλλάζει η απόφαση, να αλλάζει κατεύθυνση. Είδαν χρόνιες αντιπαλότητες (βλ. Λίβερπουλ και Σίτι) να ξεχνιούνται μπροστά στον ίδιο σκοπό.
Είδαν τον κόσμο να αλλάζει…
«Η ιστορία μου είναι μια ιστορία αρκετά συνηθισμένη σε πολλές οικογένειες: η μητέρα μου δούλευε όλη μέρα, κερδίζοντας έναν ελάχιστο μισθό προκειμένου να έχουμε πάντα ένα ζεστό γεύμα για δείπνο. Αλλά δεν ήταν αρκετό: το σύστημα δεν επέτρεπε σε οικογένειες όπως η δική μου να πετύχουν, ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά δούλεψε. Βασιζόμασταν σε δωρεάν κουπόνια σχολικών γευμάτων, στην καλοσύνη των γειτόνων και των προπονητών. Θυμάμαι ξεκάθαρα τις επισκέψεις στο Northern Moor για το χριστουγεννιάτικο δείπνο κάθε χρόνο. Και μόνο τώρα καταλαβαίνω τις τεράστιες θυσίες που έκανε η μητέρα μου. Από μια τάξη 30 παιδιών τα 9 ζουν σε συνθήκες φτώχιας και η κατάσταση αναμένεται να επιδεινωθεί μέχρι το 2022. Το 45% των παιδιών από τις κοινότητες των μαύρων ζουν έτσι. Στην Αγγλία του 2020. Δεν θα ήμουν δίκαιος αν έκλεινα το στόμα μου, αν δεν ήμουν εδώ για να ζητήσω βοήθεια. Σας ενθαρρύνω να δείξετε ανθρωπιά και να εγγυηθείτε δωρεάν κουπόνια γεύματος κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών».
Η επιστολή του δημοσιεύτηκε στις 15 Ιουνίου και όχι ο κόσμος δεν άλλαξε κατευθείαν. Ο ίδιος ο κόσμος που παλεύει να αλλάξει, τον καταδίκασε. Ο Μάρκους Ράσφορντ έδινε το δικό του αγώνα. Μπορεί να τον έδινε για κάποιο από τα μικρότερα αδέρφια του Τζάστιν Λι Πράις. Για κάποιο από τα παιδιά ή τα ανίψια του Σκοτ ΜακΚλάσκεϊ, του Τζόναθαν Μπεστ ή του Μπράντφορντ Πρίτι.
Ο Μάρκους Ράσφορντ σημείωσε δύο γκολ στο χθεσινό ματς με την Ουαλία στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Ο Μάρκους Ράσφορντ έχασε ένα από τα καθοριστικά πέναλτι απέναντι στην Ιταλία στον τελικό του Euro στις 11 Ιουλίου του 2021.
Ο Μάρκους Ράσφορντ γνωρίζει ποιος είναι.
Εσύ;
https://www.sdna.gr/podosfairo/1029764_eimaste-oloi-markoys-rasfornt
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου