Ο Παναγιώτης Γιαννάκης στερήθηκε για χρόνια μια αναγνώριση που άλλοι, λιγότερο πετυχημένοι Ευρωπαίοι, είχαν ήδη εξασφαλίσει.
Το FIBA Hall of Fame υποδέχθηκε τα πρώτα μέλη του το 2007. Κατά τους εμπνευστές της όλης ιδέας "ο πρωταρχικός στόχος είναι ν' αντανακλά την ιστορία του αθλήματος και τις προσωπικότητές του". Με βασικό κριτήριο, όπως επεξηγείται λεπτομερώς, "τα εξαιρετικά
επιτεύγματα στο διεθνές επίπεδο και τη συνεισφορά στην ανάπτυξη του μπάσκετ". Είναι με λίγα λόγια "ένας χώρος για τους κατόχους ρεκόρ" που συνέστησε η Παγκόσμια Ομοσπονδία για να τιμά όλους εκείνους "που έπαιξαν κομβικούς ρόλους στη διαμόρφωση της ιστορίας του παγκόσμιου μπάσκετ".Λαμβάνοντας υπ' όψιν τα παραπάνω η είσοδος του Παναγιώτη Γιαννάκη, ως του τρίτου Έλληνα της λίστας δίπλα στον ανυπέρβλητο Νίκο Γκάλη (2007) και στον αγέρωχο Παναγιώτη Φασούλα (2016), καθυστέρησε χαρακτηριστικά. Μάλλον αναίτια δε, από τη στιγμή που πολλές άλλες προσωπικότητες του σπορ, ανεξαρτήτως ηλικίας, ανήκαν στις προηγούμενες κλάσεις και προηγήθηκαν παραδόξως του 'Δράκου'.
Δεν είναι ψέμα ότι η διπλωματία, η πολιτική, οι δημόσιες σχέσεις και η διατήρηση των ισορροπιών μεταξύ ηπείρων/χωρών επηρεάζουν τη διαμόρφωση της εκάστοτε κλάσης. Απλώς ξενίζει το γεγονός πως μεσολάβησε μια γεμάτη 5ετία προκειμένου ν' αναγνωριστεί αναλόγως η αξία και του τρίτου πόλους της έκρηξης του ελληνικού μπάσκετ μέσα από τις επιτυχίες του Άρη, του Πανιωνίου, του Παναθηναϊκού και κυρίως της εθνικής ομάδας. Εξαιρώντας ότι ως εθνικός προπονητής 'υπέγραψε' το δεύτερο μεγάλο κύκλο επιτυχιών!
Εμείς αντιπαραβάλλουμε τον Παναγιώτη Γιαννάκη με 5 Ευρωπαίους που επιλέχθηκαν πριν απ' αυτόν, διότι η σύγκριση με αθλητές άλλων ηπείρων είναι άτοπη, και εκφράζουμε τις ενστάσεις μας για το ότι προηγήθηκαν, για λίγο ή περισσότερο, του ανθρώπου που περικλείει το ελληνικό μπάσκετ στο όλον του.
Προηγουμένως εσείς τι πιστεύετε, αλήθεια;
Πιερλουίτζι Μαρτζοράτι
Μέλος του FIBA Hall of Fame: Από 2007
Για το ιταλικό κοινό ήταν και παραμένει στα 68 του πια ο 'Ingegnere Volante'. Ή αλλιώς ο 'μηχανικός πτήσεων'. Για τον υπόλοιπο κόσμο ήταν ένας 'υδραυλικός' του μπάσκετ, παίκτης που με την ευελιξία του είχε τη δυνατότητα να τρυπώσει οπουδήποτε χωρίς να νοιαστεί ποιον είχε αντίπαλο. Είναι ο μοναδικός παίκτης των πέντε 10ετιών, καθώς εμφανίστηκε στα τέλη των 60s και χωρίς ν' αφήσει ποτέ την Καντού (1969-1991) έφτασε να παίζει επαγγελματικά ως το 1991, προτού το 2006, στα 54 του, επανεμφανιστεί με την ίδια φανέλα για να είναι εργός στα 70ά γενέθλιά της. Αγωνίστηκε δύο λεπτά στη νίκη επί της Τρεβίζο. Συνολικά κατέκτησε μαζί της δύο φορές το Πρωταθλητριών, τέσσερις το Κυπελλούχων, άλλες τόσες το Κόρατς και δύο το Διηπειρωτικό.
Το παραμύθι είχε δράκο γιατί: Για τα 22 χρόνια που έπαιξε επαγγελματικό μπάσκετ οι εγχώριοι τίτλοι του είναι πολλοί λίγοι (2 πρωταθλήματα).
Αντουάν Ριγκοντό
Μέλος του FIBA Hall of Fame: Από το 2015
Στην προ-Παπαλουκά και προ-Διαμαντίδη εποχή, ο Γάλλος από το Σολέ υπήρξε η πιο εκσυγχρονισμένη βερσιόν πλέι μέικερ. Δεν ήταν, ούτως ή άλλως, σύνηθες στα μέσα των 90s να κρατά τα γκέμια μιας ομάδας ένας τύπος ύψους 2μ01 που συμπεριφερόταν στο παρκέ σαν 'κοντός'. Από τη πατρίδα του έφυγε με τον τίτλου του πολυτιμότερου παίκτη x5, στις 6 σεζόν της Βίρτους Μπολόνια κατέκτησε 7 τίτλους (οι 2 εξ αυτών ευρωπαϊκοί) και ως διεθνής φόρεσε στο στήθος δύο μετάλλια: το αργυρό ολυμπιακό στο Σίδνεϊ το 2000 και το χάλκινο στο Ευρωμπάσκετ του 2005.
Το παραμύθι είχε δράκο γιατί: Η ένταξή του ανακοινώθηκε μόλις 10 χρόνια από την απόσυρσή του.
Χουάν Αντόνιο Σαν Επιφάνιο
Μέλος του FIBA Hall of Fame: Από 2016
Ο Έπι του ισπανικού μπάσκετ, με το αρχοντικά αψεγάδιαστο στιλ εκτέλεσης από τις αγαπημένες γωνίες του, υπηρέτησε την Μπαρτσελόνα για 18 χρόνια και μαζί της πανηγύρισε την κατάκτηση 21, εγχώριων ή διεθνών, τίτλων. Φυσικά η φανέλα με το 15 έχει αποσυρθεί και δεν είναι διαθέσιμη για τον οποιονδήποτε νέο παίκτη. Προτού σταματήσει το μπάσκετ είχε ήδη συμπεριληφθεί στην κορυφαία 50άδα όλων των εποχών, μιας και με τη 'φούρια ρόχα' ήταν αργυρός ολυμπιονίκης το 1984 (εμπάργκο από τις ΕΣΣΔ), αργυρός στο Ευρωμπάσκετ του '83 και χάλκινος στο Ευρωμπάσκετ του '91.
Το παραμύθι είχε δράκο γιατί: Ούτε Κύπελλο Πρωταθλητριών κατέκτησε ούτε χρυσό μετάλλιο σε Ευρωμπάσκετ.
Μίκι Μπέρκοβιτς
Μέλος του FIBA Hall of Fame: Από 2017
Το ισραηλινό μπάσκετ οφείλει, ομολογουμένως, πολλά στο πληθωρικό ταλέντο ενός αυθεντικού σκόρερ. Άλλαξε ολοκληρωτικά το αγωνιστικό status της Μακάμπι Τελ Αβίβ και τη βοήθησε αναντίρρητα αφενός στην εγκαθίδρυση της εντός των τειχών αυτοκρατορίας της (16 πρωταθλήματα και 13 κύπελλα από το 1972 ως το 1988) αφετέρου στην ευρωπαϊκή καταξίωσή της (δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών). Το 1979 ήταν ο MVP του Ευρωμπάσκετ στην Ιταλία, όταν το Ισραήλ έφτασε στον τελικό χάρη στις σπουδαίες νίκες που πέτυχε επί Γιουγκοσλαβίας, Τσεχοσλοβακίας και Ισπανίας.
Το παραμύθι είχε δράκο γιατί: Κατάφερε μία μόνο μία διάκριση σε διοργάνωση εθνικών ομάδων.
Γιούρι Ζντοβτς
Μέλος του FIBA Hall of Fame: Από 2020
Αν ψάχνεις για τον πιο κοντρολαρισμένο πόιντ γκαρντ, το 'ξανθό σκυλί' από τη Σλοβενία κερδίζει μία από τις λιγοστές υποψηφιότητες. Παίκτης που δεν έκανε ποτέ κάτι περιττό, προσέφερε ισόποσα στις δύο πλευρές του παρκέ και λειτουργούσε ως ο απόλυτος ηγέτης χωρίς να το δείχνει επιδεικτικά. Στα 22 του δεν ήταν μια τυχαία επιλογή του Ντούσαν Ίβκοβιτς για την εθνική Γιουγκοσλαβίας που κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς της Σεούλ ούτε βασικός στο μοναδικό σύνολο των Γιούγκων, αυτό του Παγκοσμίου στην Αργεντινή, που εκτιμάται ότι θα ήταν δυνατόν να κοντράρει στα ίσα την Dream Team του '92, ως εξέλιξη των όσων είχε καταφέρει στο Ευρωμπάσκετ του Ζάγκρεμπ ένα χρόνο νωρίτερα. Το '91 στη Ρώμη είχε παίξει στα πρώτα ματς, αλλά πριν από τον ημιτελικό υποχρεώθηκε ν' αποσυρθεί επειδή η πατρίδα του είχε κηρύξει την ανεξαρτησία της.
Το παραμύθι είχε δράκο γιατί: Οδήγησε όντως τη Λιμόζ ως την κορυφή της Ευρώπης, μα για δικούς του λόγους προτιμούσε πάντα να παίζει σε ομάδες δεύτερης ταχύτητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου