Η μοίρα του συμπεριφέρθηκε πολύ σκληρά
Αγωνιζόταν σε όλες τις θέσεις, από τερματοφύλακας μέχρι σέντερ φορ. Προφανώς σε μία άλλη εποχή, ερασιτεχνική, όπου η τακτική και η πειθαρχία δεν ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένες έννοιες. Τα προσόντα του αναρίθμητα.
Εκπληκτικός στο ψηλό παιχνίδι, αρχοντικός στις αποκρούσεις του, εξαιρετικός στην ανάπτυξη, πολυθεσίτης, με δύο πόδια, «διάβαζε» ιδανικά το ματς και είχε πολύ καλή σχέση με τα αντίπαλα δίχτυα.
Ήταν άσος και… εκτός γηπέδων. Με αδυναμία στις παρέες, τις
εξόδους και τα λαϊκά κέντρα της εποχής. Ο μποέμ τρόπος ζωής του δεν τον εμπόδιζε να διακρίνεται κάθε Κυριακή. Δεν ήταν τυχαίο το ενδιαφέρον της Γιουβέντους σε μία εποχή που Έλληνας και ποδοσφαιριστής αποτελούσαν ακόμη ασύνδετες λέξεις για τις πιο προηγμένες ευρωπαϊκές σχολές.Ο «Τάκαρος» πέρασε πολλά μέχρι να φτάσει στην κορυφή. Προτού κλείσει τα 7 του χρόνια, συγκεκριμένα στις 29 Μαΐου 1944, ο πατέρας του Γιώργος (στα 32 του, γεωργός στο επάγγελμα) απαγχονίστηκε από τους Βούλγαρους. Για λίγους μήνες δεν πρόλαβε να χαρεί την αποτίναξη του Άξονα από τη χώρα.
«Τον είχε καρφώσει ο κουμπάρος του, ο οποίος ήταν και πρόεδρος του χωριού. Κάποια στιγμή έγιναν αγώνες πάλης στις φυλακές που τον είχαν στις Σέρρες. Κάποιος του φώναξε να χάσει επίτηδες, προκειμένου να έχει μία καλή μεταχείριση. Ο πατέρας μου, όμως, ήταν Πόντιος και άρα πεισματάρης. Όχι μόνο δεν έκατσε να χάσει από τον Βούλγαρο φύλακα, αλλά στο τέλος τον νίκησε κιόλας», είχε πει ο εμβληματικός βετεράνος άσος σε συνέντευξή του στο Sport-Retro.gr.
Γεννηθείς τον Σεπτέμβριο του 1937 στο Μεσοχώρι του νομού Δράμας, δίπλα στις όχθες του ποταμού Νέστου, ο Λουκανίδης μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο και εξελίχθηκε σε πτυχιούχο της Μέσης Γεωπονικής Σχολής της Κομοτηνής.
Η μητέρα του Χριστίνα, έπειτα από τη δολοφονία του συζύγου της, δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα με τόσα παιδιά. Εκτός από τον Τάκη, είχε την Κωνσταντινιά, τον Χαράλαμπο, τον Θανάση και τη Σοφία. Σ’ αυτό το σπίτι τα μαύρα δεν βγήκαν ποτέ. Βλέπετε, ο Χαράλαμπος «έσβησε» από μηνιγγίτιδα μόλις στα 22 του χρόνια.
Ο Λουκανίδης άρχισε να ξεδιπλώνει το ταλέντο του το διάστημα που ζούσε στην Κομοτηνή, ώσπου στα μέσα της δεκαετίας του 1950 υπέγραψε στην τρανή Δόξα Δράμας, με την οποία αγωνίστηκε στους δύο από τους τρεις τελικούς Κυπέλλου της ιστορίας της (1958, 1959).
Παράλληλα, κλήθηκε στην Εθνική Ανδρών στα 21 του χρόνια. Η δουλειά με τον προπονητή Νίκο Πάγκαλο στους «μαυραετούς» είχε πιάσει τόπο. Ήδη οι δυνάμεις του πάλαι ποτέ ΠΟΚ είχαν αρχίσει να «γλυκοκοιτάζουν» αυτόν τον πολυθεσίτη άσο.
Έπειτα από περιπετειώδη τρόπο, ο Λουκανίδης κατέληξε στην κορυφαία ομάδα της δεκαετίας του 1960, τον Παναθηναϊκό, με τη φανέλα του οποίου γνώρισε τις μεγαλύτερες στιγμές της καριέρας του.
«Ανεβοκατέβαινα τη Θύρα 13 μόνος μου μετά τις προπονήσεις. Ήθελα να τα βελτιώσω όλα, την ταχύτητα, τη διάρκεια του τρεξίματος… Έτρεχα μικρές αποστάσεις μέσα στο γήπεδο και μετά μεγαλύτερες από τη μία εστία στην άλλη. Καθόμουν καμία ώρα παραπάνω. Ήθελα να είμαι τρεχαντήρι στο γήπεδο», είχε πει στο Sport-Retro.gr ο αξέχαστος ποδοσφαιριστής που κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο με την πράσινη φανέλα.
Όταν έγινε η περίφημη ανανέωση στον Παναθηναϊκό επί των ημερών του Στιέπαν Μπόμπεκ, ο Λουκανίδης αποχώρησε. Το καλοκαίρι του 1969 μεταπήδησε στον Άρη. Ομάδα και παίκτης κατέκτησαν τον τελευταίο τους τίτλο, δηλαδή το Κύπελλο του 1970.
Στο μεταξύ, σε μία από τις βόλτες του στην Κηφισιά, είχε γνωρίσει την Άννυ, η οποία έμελλε να αποδειχθεί η γυναίκα της ζωής του. Μαζί της απέκτησε τον Γιώργο και την Αντιγόνη. Το αγόρι γεννήθηκε όταν έπαιζε στο «τριφύλλι», ενώ το κορίτσι όταν πια είχε αποσυρθεί από τη δράση.
Τα ξημερώματα της 10ης Αυγούστου 1998, το τηλέφωνο στο σπίτι ήχησε. Από την άλλη γραμμή ερχόταν μία τραγική είδηση. Ο πρωτότοκος γιος τους είχε τραυματιστεί θανάσιμα στο 35ο χιλιόμετρο της εθνικής οδού Αθηνών-Λαμίας, κοντά στο ύψος του Μαρκόπουλου.
Λίγο πριν από τις 04:00, ο Γιώργος επέστρεφε με έναν φίλο του, ο οποίος οδηγούσε την Porsche που επέβαιναν. Νωρίτερα βρίσκονταν σε μαγαζί στον Κάλαμο. Ο έλεγχος χάθηκε σε μία στροφή, το αυτοκίνητο προσέκρουσε σε κολόνα της ΔΕΗ, προτού συρθεί στο ανάχωμα και σε πέτρες. Από τη διασκέδαση στο θάνατο.
Ο Τάκης Λουκανίδης και η αγαπημένη του Άννυ δεν φόρεσαν άλλο χρώμα πέραν του μαύρου. Η μοίρα τούς συμπεριφέρθηκε πολύ σκληρά. Παρέμειναν ενωμένοι επί σειρά δεκαετιών, μέχρι το τέλος του στις 11 Ιανουαρίου 2018.
***
«Συχνά ξεφυλλίζω το άλμπουμ και τις φωτογραφίες του, τρέχω μαζί του στο τερέν, τον χειροκροτώ από την εξέδρα, τον σηκώνω μαζί με τους θαυμαστές του στους ώμους.
Αρκετές φορές μού θυμίζει πόσο υπερήφανος είναι για την ποντιακή του καταγωγή και νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει πιο γρήγορα.
Εκείνο που μου αρέσει στον πατέρα μου είναι η τιμιότητά του, η απλότητά του και τον έχω σαν παράδειγμα. Είναι αληθινός, ντόμπρος και πάνω απ’ όλα ένας ζεστός πατέρας».
(Απόσπασμα από το κείμενο που πρόλαβε να γράψει ο Γιώργος Λουκανίδης για την αυτοβιογραφία του πατέρα του)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου